25.. روز ترخیص ، خداحافظ مرزن آباد

آخرهای فروردین حرف غالب ترخیص از آموزشی بود. قاعدتا باید 31 فرودین آموزشیمون تموم میشد ولی چون ماموریت نوروزی بهمون خورده بود تا 5 اردیبهشت آموزشیمون طول کشید که این هم از شانس ما بود که بعد این همه سختی حالا باید 5 روز هم اضافه میموندیم! و جالب اینکه اعزامیهای اسفند رو دوره طلایی میگن که ما که چنین چیزی رو ندیدیم!

هر چه به روزهای آخر نزدیک میشدیم دوره آموزشی آسونتر و قشنگتر میشد. 2 هفته آخر آموزشی بهترین دوران زندگیم بود. دیگه خیلی ها همو میشناختیم و دیگه کاملا همه با هم آشنا حساب میشدیم نه غریبه! تو همون روزها بالاخره بهمون پوتین هم دادن. 

روزهای آخر رفتیم میدون تیر برای تیراندازی با سلاح جمعی که قبلا مفصل دربارش توضیح دادم. همچنین یک روز قبل از پایان دوره، امتحان کتبی فرمالیته هم از کلاسهایی که رفته بودیم و کتابچه دانستنیهای سرباز دادیم که هیچ تاثیری نه برای درجه داشت و نه برای محل یگان خدمت چون اون روزی که ما امتحان میدادیم برگه تقسیم اومده بود!

چیزی که خیلی مهم بود و فرمانده روش خیلی تاکید داشت و ما هم انگیزه فراوان داشتیم براش رژه روز آخر بود که باید به بهترین نحو انجام میدادیم. روز آخر قرار بود رژه حماسی و رژه کلاسیک بریم و درجه ها رو اعطا کنند. همه فوق دیپلمها درجه استوار یکمی رو میگرفتند و همه لیسانسها درجه ستوان دومی و همه فوق لیسانس به بالا ستوان یکمی رو میگرفتن.

آخرین گروهی که نگهبانی میدادن من و اکثر دوستام بودیم. وقتی پست دادن ما تموم شد پرونده پست دادن اون دوره کلا تموم شد! روز اول اردیبهشت اعزامیهای اردیبهشت رسیدن و اومدن اسماشون رو نوشتن و مراحل ثبت نام رو انجام دادن و چند روز رفتند مرخصی. خوبی حضور اونها این بود که ما نسبت به اونها 2 ماه باتجربه تر بودیم و به عنوان پایه بالا بهشون نگاه میکردیم!

و اما روز آخر فرا رسید. روزی که قرار بود مراسم اعطای درجه رو داشته باشیم و همچنین برگه تقسیم رو میگرفتیم و مشخص میشد که در آینده قراره کجا ادامه خدمتتون رو پشت سر بگذاریم که یک دوره از زندگیمون رو تشکیل میداد. 

مراسم اهدای درجه تو همون صبحگاه برگذار شد و فقط بخش اعطای درجه هم اضافه شده بود که 2 نفر نماینده کل بچه ها بودن و رفتند از فرمانده پادگان درجه گرفتند و بعد درجه گرفتن با صدای بلند گفتند اله اکبر خامنه ای رهبر شبیه همون چیزی که تو تلویزیون نشون میده. ما هم همزمان با اونها توی صف درجه هامونو چسبوندیم. بعد مراسم صبحگاه رژه رفتیم و 2 تا خیلی خوب گرفتیم و بعد رژه حماسی رفتیم و بقیه گروهانها هم همینطور خوب رژه رفتند و معلوم بود که همه شون انگیزه داشتند.

بعد از مراسم هم فرمانده گردان برامون صحبت کرد و آرزوی موفقیت کرد. فرمانده گروهان خودمون جناب سروان بابایی هم به همراه سرگروهبان قاضی یه خورده برامون صحبت کردند. فرمانده دائم بهمون میگفت سرکار استوار صف رو بهم نزن و ... و اینگونه میخواست بهمون یادآوری کنه که درجه گرفتید.

و اما بخش مهم و پر استرس کار گرفتند برگه یگان خدمتی بود. چیزی که میتونست یک بخش از زندگی ما رو سخت یا راحت کنه. جلوی ساختمان گردان همونجایی که همیشه صف میشدیم برای رفتن به کلاس و صبحگاه به صف شدیم و فرمانده برگه به دست اومد و شروع کرد به خوندن اسامی و جایی که باید خدمت میکردن. اولین نفر تهران دومین گیلان و ... و من منتظر بودم که تکلیف من هم مشخص بشه. استرس کاملا در چهره بچه ها مشخص بود. بالاخره نوبت من شد فرمانده گفت حامد محل خدمت سازمان حفاظت اطلاعات ناجا! خود فرمانده هم یه جوری بهم نگاه کرد که معنی نگاهش این میشد که حواست باشه که اینجا خیلی مهم و حساسه! در کل من راضی بودم چون هم تهران بود و هم قطعا اونجا کارمون اداری میشد. دوستای من هم دو تاشون یگانشون شد کرج که به ترس افتادن دوباره نیفتن کلانتری ماهدشت! یکی پدرش نظامی بود بابل، یکی تبریز و یکی هم مشهد. ولی اکثر بچه ها یا گیلان افتادن یا تهران و کرج.

آخرین لحظات حضور ما در مرزن آباد بود و خیلی از بچه ها داشتند با گریه از هم خداحافظی میکردن! جایی که دو ماه توش خاطره داشتیم و دوستانی که 2 ماه کنار هم بودیم و حالا هر کی باید میرفت دنبال سرنوشت خودش. الان که دارم به اون لحظات فکر میکنم واقعا برام سواله که اون همه سرباز گروهان جهاد الان بعد 10  سال کجان و دارن چی کار میکنند؟ من به جز 5-6 نفرشون اطلاعی از سرنوشت هیچکدومشون ندارم! وسایلمون رو جمع کردیم و از در خارج شدیم و این یعنی که پادگان آموزشی شهید ادیبی مرزن آیاد معروف به هتل ادیبی خداحافظ!

الان بعد 10 سال هنوز نتونستم که حتی یک بار دیگه اون شهر و اون پادگان رو ببینم! روز ترخیص 5 اردیبهشت بود و باید 12 اردیبهشت خودمون رو به یگان مربوطه معرفی میکردیم.ما میرفتیم یک هفته مرخصی ولی بعضی ها که تنبیه شده بودن لغو مرخصی شده بودن از جمله اون سربازی که تو کلانتری ماهدشت کرج از ماموریت فرار کرده بود و دچار نهستی شده بود!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

24.. لوح نگهبانی

اول اینو بگم که بعد از ماموریت نوروزی یه روز یه گروهبان اومد که فامیلیش قاضی بود به عنوان دستیار فرمانده گروهان و همون روز اول دهنمون رو صاف کرد! ولی روزهای بعدش خوب شد و البته در کل با من هم خوب بود! تنبیه مورد علاقه ایشون حالت شنا بود!

در طول 2 ماه آموزشی 5 بار پست دادم. لوحه نگهبانی رو میچسبوندن رو برد که ملت بفهمن کی امروز باید کجا نگهبانی بده. نگهبانی هم نوبتی بود و هر کس نگهبانی میداد تو دفتر ثبت میشد. نگهبانی تو خدمت به این شکل بود که برای هر روز 2 تا پاسبخش از بین سربازها انتخاب میشد که 6 ساعت 6 ساعت جای خودشونو عوض میکردن. وظیفه پاسبخش این بود که به نگهبانها سر بزنه تا سر پستشون باشن و موقع عوض کردن نگهبانها هم پاسبخش حضور داشت. موقع ناهار و صبحانه و شام هم به اون نگهبانهایی که سر پست بیودن رو باید غذا میداد.

نگهبانها برای هر پست 3 تا در نظر گرفته میشدن که هر 2 ساعت با هم عوض میشدن. پست به اون محلی که باید نگهبان مستقر میشد گفته میشه. تو لوحه نگهبانی پاس هم داشتیم. پاس یعنی ساعتی که نگهبان باید بره سر پستش. مثلا پاس 1 از ساعت 12 تا 2 بود پاس 2 از ساعت 2 تا 4 و پاس 3 از ساعت 4 تا 6 که ساعت 6 مجددا نگهبان پاس 1 میومد و تا 8 نگهبانی میداد و الی آخر.

نگهبان 2 ساعت پست میداد و اون 4 ساعتی که باید صبر میکیرد تا نکهبانی بعدیش هم استراحت مطلق نمیکرد و طبق برنامه سین پیش میرفت. کلا میگن 2 ساعت پست 2 ساعت آماده و 2 ساعت استراحت ولی برای ما از این خبرها نبود و 2 ساعت پست و 4 ساعت آماده برامون در نظر گرفته بودن. وضعیت آماده یعنی باید وضعیت کامل تردد میکردیم یعنی موقع خواب هم پوتین رو از پامون در نمیاوردیم و در طول روز به جز موقع نماز تو بقیه حالات پوتین و لباسهای نظامی رو در نمی اوردیم.

محل نگهبانی گروهان جهاد هم 5 جای مختلف پادگان بود. آسایشگاه 1 و 2، اسلحه خونه، منبع گاز و گشتی پشت خباز خانه؛ از همه جا آسونتر آسایشگاه بود و از همه سخت تر هم گشتی پشت خباز خانه. این کلمه گشتی که اول اومده یعنی اون محل اسم شب داره. یعنی کموقع شب فقط کسانی میتونن از اونجا رد شن که رمز شب رو بدونن. رمز رو هم موقع شامگاه، افسر نگهبان به پاسبخشها میداد.

نام عبور از دو یا سه جز تشکیل می شود که جز اول اسامی درختان، جز دوم اسامی اسلحه و جز سوم از کتابه های مشهور انتخاب می گردد؛ مانند (چنار، ژ3، گلستان)، منظور از تعیین آن، صدور مجوز عبور به عابران یا استفاده در مواقع برخورد بین عابران، پاسداران و گشتی ها می باشد.

چنانچه کلمه عبور سه جرئی باشد. به شکل زیر عمل می شود:

پاسدار: ایست (در فاصله 30 قدمی)

پاسدار: کیستی؟

عابر: آشنا.

پاسدار: آشنا کیست؟

عابر: خود را معرفی میکند.

پاسدار: برای دادن کلمه عبور، پیش.

پاسدار: ایست. کلمه عبور. (درفاصله 10 قدمی)

عابر: (چنار)

پاسدار: (تفنگ ژ3)

عابر: (گلستان)

پاسدار: پیش به عبور. 

خلاصه 4 نفر کمرشون باید رگ به رگ میشد تا یه نفر از گشتی عبور کنه! من اولین پستی که دادم منبع گاز بود که زیاد سخت نبود ولی حوصله هم سر میرفت. پست دوم مربوط میشد به گشتی پشت خباز خانه. که موقع شب هر کی رد میشد داستان رمز شب بر قرار بود و من هم مشکلم این بود که فرکانس صدام بالا نبود و طرفی که رد میشد صدام رو به زور میشنید. پستهای بعدی هم بعد از ماموریت نوروزی بود و برای ما که روزی 12 ساعت پست تو عید رو تجریه داشتیم دیگه این پست دادن زیاد سخت نبود. یک بار جلوی اسلحه خونه پست دادم که چون توی سالن بود همه چی اکی بود. تو آسایشگاه هم دو بار پست دادم. یه بار تو آسایشگاه ساعت حدود 2 تا 4 نگهبان بودم که حوصلم سر رفت و گفتم یه خورده بشینم. گشتم دنبال تخت خالی که جلوی در نباشه و در واقع تو چشم نباشه ولی هیچ تخت خالی به اون شرایط نبود به ناچار رفتم رو تخت خودم که روبروی در بود نشستم و بعد یه مدت گفتیم کی به کی بگیرم دراز بکشم افسر نگهبان تا الان که این همه پست دادم خبری ازش نبود. همین که دراز کشیدم افسر نگهبان اومد تو آسایشگاه مچم رو گرفت و پاسبخش رو صدا کرد که چرا این خوابیده؟ این وسط من انکار میکردم که خواب بودم ولی در کل اون افسر نگهبان خوشبختانه زیاد گیر نداد و همه چیز به خیر گذشت. صبح باید در آسایشگاه رو قفل میکردم و اجازه نمیدادم کسی بیاد تو آسایشگاه. اونی که باید کلید از دستش میگرفتم یه خورده برام توضیح داد که تو آسایشگاه باید چی کار کنم بعد آخرش گفت کلیدو بده به من. من گشتم تو جیبم دیدم ای داد و بیداد کلید نیست!  بعد طرف برگشت بهم گفت من اصلا کلید بهت ندادم حواست کجاست؟ خلاصه این هم به خیر گذشت!

و اما آخرین نگهبانی من بر میگشت به دقیقا روز آخر آموزشی مجددا تو آسایشگاه. و جالب این که اون روز همون اکیپ خودمون تو ماهدشت کرج نگهبان بودیم.

شانسی که آوردم این بود تو این دوره هیچ وقت پاسبخش نشدم که کار سختی بود.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

23.. میدان تیر

مراسم شامگاه زیاد رسمی نبود و فرمانده ها نبودن و گروهانها هم زیر نظر ارشد گروهان اداره میشد و اغلب هم اکثر گروهانها تو مراسم شامگاه غایب بودند. نزدیک شب پرچم رو پایین میاوردن و دژبان اونو میذاشت تو سینی و با خودش میبرد و افسر شب هم به پاسبخشها رمز شب رو میداد. گروه موزیک هم نبود؛ تو صبحگاه موقع سرود ملی به واسطه هر طبل باسی که زده میشد پرچم یه مقدار میرفت بالا تا همزمان با اتمام سرود ملی پرچم به نوک میله برسه ولی تو شامگاه از این خبرها نبود و فرمانده میدان میومد میگفت «پرچم پایین» و پرچم میومد پایین.

بعد از اومدن از ماموریت سخت نورورزی یک مشکلی که داشتیم نبود مرخصی بود. ما حدود یک ماه مرخصی نرفته بودیم و تو این مدت خیلی بهمون سخت گذشته بود حداقل انتظار میرفت که بعد از اون ماموریت به اون سختی بهمون چند روز مرخصی بدن که این اتفاق نیفتاد. یه روز فرمانده گروهان اومد گفت برای شما مرخصی در نظر گرفته شده ولی این مرخصی 48 ساعت هم نمیشد! 36 ساعت مرخصی در نظر گرفته بودن که چاره ای نبود جز اینکه قبول کنیم و رهسپار خانه شدیم. موقع رفتن من و دوستای همشهریم قرار گذاشتیم که ساعت 2 نصفه شب با یک ماشین دربستی بریم مرزن آباد. این 36 ساعت به طرفت العینی گذشت و من ساعت 11 خوابیدم. ساعت 12 دیدم که زنگ خونه به صدا در اومد. دوستام اون موقع اومده بودن و من هم مجبور شدم که به سرعت لباس بپوشم و برم سوار ماشین شم. بهشون گفتنم لااقل یه تلفن میزدین و گرفتم تو ماشین خوابیدم. دیگه چیزی یادم نمیاد فقط اون وسطها یه لحظه بیدار شدم دیدم راننده آهنگ ترکی گذاشته و داره مسیرو طی میکنه. دیدم اوضاع خوبه و دوباره خوابیدم. نزدیکهای مرزن آباد هم بیدار شدیم و راننده مزخرفترین آهنگ ترکیه ای رو گذاشته بود و به ناچار تا رسیدن به پادگان همونو گوش دادیم. رسیدیم پادگان و روز از نو روزی از نو.

و اما در طول 2 ماه آموزشی 5 بار رفتیم میدون تیر. دوبار تیراندازی ژسه، یک بار کلاش, یک بار کلت رولور، یک بار هم سلاح جمع مثل تیربار، نارنجک و آر پی جی. از پادگان تا میدون تیر 3 کیلومتر حدودا میشد که باید پیاده میرفتیم. قسمتی از راه رو هم باید میدویدیم! اسلحه هم دستمون بود که دویدن و راه رفتن رو سختتر میکرد. من عاشق کلاه آهنی بودم و تو مسیر اونو گذاشته بودم رو سرم و که قیافم ظاهرا خنده دار شده بود و حتی سوژه کادریها هم شده بودم ولی من عاشق کلاه آهنی بود و عاشق این حرفها حالیش نیست و هر 5 بار این کلاهه رو سرم بود! تو خود میدون تیر موقع تیراندازی با ژ3 و کلاش هم 20 تا سیبل بود که 40 نفر به 40 نفر میرفتیم تیراندازی. 20 نفر تیرانداز و 20 نفر هم فشنگدار. وظیفه فشنگدار این بود که کلاه آهنی رو بگیره نزدیک قسمتی که پوکه از تفنگ خارج میشه. این پوکه ها رو باید تحویل افسر میدون تیر میدادیم. اگه یکیش گم میشد نه تنها اون فشنگدار بلکه کل گروهان، گردان و پادگان میرفت سوال و پرونده قضایی درست میشد! پوکه گم شده از نظر اونها این معنی رو میداد که این فشنگ رو سرباز گرفته برای خودش که داشتن فشنگ هم جرم محسوب میشه! 15 تا تیر مدادن که 5 تاش قلق گیری بود ولی فرمانده میدون تیر گفت قلق گیری نداریم و هر 15 تا رو با هم بزنید! روش تیراندازی هم درازکش بود.

برای تیراندازی با کلت رولور (Révolver)  ده تا فشنگ بهمون دادن که باید ایستاده میزدیم نه دراز کش. نحوه زدنش اینجوری بود که باید کلت رو از بالا میاوردیم به سمت پایین و وقتی مرکز سیبل رو دیدم شلیک میکردیم (تو تلویزیون هم اگه ببنید همیشه تیراندازها کلت رو از بالا میاره پایین البته به جز کابوی ها) ! یه چخماق هم داشت که قبل از شلیک باید اونو میکشیدیم تا تیراندازی دقیقتر میشد. البته تیراندازی کلت رو تو سالن مخصوص تو پادگان هم میشد انجام داد ولی اون روزی که تیراندازی نوبت ما بود سالن توسط گروهان دیگه ای پر شده بود و گروهان ما مجبور بود که بره میدون تیر.

سلاح جمعی هم 3-4 روز قبل از اتمام آموزشی که 2 گردان با هم رفته بودیم و فرمانده های مهم پادگان هم اومده بودن. 10 تا آرپی جی زدن که از بچه های تنومند پادگان انتخاب کرده بودن رفتن آرپی چی زدن و ما هم نشسته بودیم و با هیجان نگاه میکردیم. اون موقع یعنی سال 86 هر دونه آرپی جی ها 6 میلیون تومان قیمتشون بود. پرتاب نارنجک هم همینجوری بود از بین جمع 10 نفر رو انتخاب کردن و بردن 100 متر دورتر از ما نارنجکها رو پرتاب کردنو نارنجک رو اگه محکم تو دست بگیرید نمیترکه تا زمانی که رهاش کنی یا گرفتنش رو شل کنی. قیمت نارنجک هم دستم نیست لطفا سوال نفرمایید. آخرین مرحله از صلاح جمعی هم تیربار گرینف بود که متقاضی زیاد داشت ولی فرمانده فقط اونهایی که خوشش میومد رو انتخاب کرد برای رگبار زدن. وقتی تیراندازی تموم میشد تا برسیم پادگان ساعت حدود 3 میشد که باید اسلحه ها رو تمیز میکردیم و بعد اون هم ناهار میخوردیم!

کلت روولور:

کلت زیگزاور:

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

21.. پایان داستان لباس زمستانی

دوره بسیار سخت ماموریت نوروزی که یک روز قبل چهارشنبه سوری شروع شده بود و تا 2 روز بعد از سیزده به در ادامه داشت تموم شده بود و از بازگشت دوباره به پادگان خوشحال بودم.  بقیه بچه ها هم که تو جاهای دیگه کرج خدمت کرده بودن هم وضعیت بهتر از ما نداشتن ولی چیزی که به نظر میرسید این بود که کلانتری که اونها امکانات بیشتری نسببت به ما داشت و داغون ترین کلانتری به ما رسیده بود و ما تنها گروهی بودیم که غذا نداشتیم! 

و اما قبل اعزام همونطور که قبلا گفته بودم ما که پوتین داشتیم با اونهایی که پوتین نداشته بودن جدا شده بودیم و ما رفتیم ماموریت اونها تو پادگان مونده بودن! اونهایی هم که متاهل بودن هم تو پادگان مونده بودن. جالب اینکه اونها به ما میگفتن خوش به حالتون از این پادگان رفته بودید بیرون و تنوع داشتین. ازشون پرسیدیم مگه شما چی کار کردین تو پادگان؟ اونها گفتن یک روز در میون پست میدادیم و 7 روز هم رفته بودن مرخصی!  البته وقتی فهمیدن که ما هیچ مرخصی نداشتیم و هر روز هم پست میدادیم نظرشون عوض شد و گفتند که شانس آوردیم که ماموریت نرفتیم! و من داشتم به این فکر میکردم که اگه من هم پوتین نداشتم یک عید آروم و راحت رو پشت سر میگذاشتم! هر 48 ساعت 6 ساعت پست میدادم و بقیش در اختیار خودم بودم و تلویزیون نگاه میکردم و فوتبال بازی میکردم و ... غذا هم که به راه بود از اون طرف 7 روز مرخصی هم که بود ولی یک پوتین همه اینها رو از من گرفت تا یکی از بدترین عیدهای عمرم رو پشت سر بگذارم!

و اما گروهان های دیگه هم ماموریت رفته بودن که بعضی هاشون تو همون مازندران و بعضی هاشون تو اردبیل ماموریتشون رو انجام داده بودن؛ اوضاع اونهایی که تو مازندران بودن خیلی خوب و عالی بود وکاملا راضی بودن. ولی اعزامیهای اردبیل راضی نبودن. هیچکدومشون هم مرخصی نرفته بودن ولی  همه شون غذا داشتن جز ما!  اونهایی که تو مازندران ماموریت اعزام شده بودن خیلی از بازگشت به پادگان ناراحت بودن درست برعکس ما!

اونهایی هم که 18 اسفند آموزشی شون شروع شده بود بعد یک ماه مرخصی تازه کارشون شروع شد! یک ماه مرخصی تو آموزشی چیزیه که خیلی عجیب و زیاده ولی اونها خیلی خوش شانس بودن که این اتفاق براشون افتاد. جالب اینکه دلیل یک ماه مرخصی شون ناقص بودن استحقاقی بود! آخا این عدالته که ما که استحقاقی نگرفتین این جوری مثل دیزل پست بدیم ولی اونها چون استحقاقی نگرفتن برن مرخصی؟

انتظار داشتیم بعد این همه روز آوارگی یه چند روزی بهمون مرخصی بدن ولی از مرخصی خبری نبود! برنامه فشرده آموزشی مجددا شروع شد! البته بهمون گفتم از وضعیت ماموریتتون گزارش بنویسید که من تا میتونستم از بدیهای ماموریت و اون کلانتری و شرایط خودمون نوشتم و کلی دلم خنک شد!

ما اورکت نداشتیم ولی یه عده دیگه اور داشتن. ولی از حدود 20 فروردین به بعد گفتن که هیچ کدام از نیروهای کادری و وظیفه دیگه اجازه ندارن لباس زمستانی بپوشن. این یعنی اونها باید اورکت رو در میاوردن! به این ترتیب ما بدون اینکه اورکت داشته باشیم با اونها از نظر بحث پوشش یکسان شدیم!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

16.. آغاز کرج ( خدمت سربازی در کلانتری ماهدشت کرج )

18 اسفند اعزامیهای جدید اومدن؛ کلا اینجوریه که 18 هر ماه دیپلم و پایینتر اعزام میشن و یکم ماههای زوج فوق دیپلم و بالاتر. اون روزی که اونها اومده بودن اسم بنویسن خیلی با کنجکاوی ما رو نگاه میکردن و ما هم از این که از اینها باتجربه تر هستیم حال میکردیم! (هرچند که خود ما تازه 18 روز از خدمتمون گذشته بود) . جالب اینکه اینها که آخر سال اومده بودن هم مثل ما استحقاقیشون رو کامل نگرفتن! ولی در عین حال به شکل عجیبی بهشون مرخصی دادن (چیزی حدود 25 روز اول رو مرخصی بودن که فکر کنم بی سابقست!)

حدودا ۲۵ اسفند سه اتفاق مهم برامون افتاد. یکیش این که سربازهایی که ۱۸ دی اعزام شده بودن بعد از مرخصی پایان دوره برگشتن و حکم ترخیصشون رو گرفتن که توش مشخص بود که بعد اموزشی قراره کجا و کدوم شهر بقیه خدمتشونو انجام بدن.

اتفاق مهم بعدی این بود که خدمت کرده ها یعنی اونهایی که قبلا یه مقدار از خدمتشونو قبلا انجام داده بودن و وسطای خدمتشون دانشگاه قبول شده بودن والان دانشگاشون تموم شده بود ومجددا اومده بودن خدمت هم اموزشی شون تموم شد.

 اتفاق سوم ولی مرتبط با ما بود.  بعد از کلاسهای صبح و بعد از نماز و ناهار ما رو به صف کردن وگفتند هر کی پوتین داره بیاد سمت چپ وایسته و اونهایی که پوتین ندارن برن سمت راست. من جزو پوتین دارها بودم . ما رو بردن میدون صبحگاه و گفتند قراره شما رو ببرن جایی. پتوهاتون و بعضی وسایل ضروری رو بگیرین و دوباره برگردین میدون صبحگاه. من از فرمانده پرسیدم که وسایل حموم رو هم بگیریم ایشون پاسخ دادن نه لازم نیست.

وسایلمون رو گرفتیم و رفتیم میدون صبخگاه و اتوبوس اومد و سوار شدیم. از راننده پرسیدیم کجا می خوای ما رو ببری؟ گفت کرج! خوشبختانه من صندلی گیرم اومد ولی بعضبها مجبور شدن رو کف اتوبوس کل مسیرو بشینن! 

اتوبوس هم اتوبوس شرکت واحد بود و ما مجبور بودیم ار چالوس تا کرج رو روی این صندلی های سفت و سخت بشینیم. بچه ها طبق معمول بساط دست وشادی و رقص و ... رو برپا کردن.

 من عادت دارم تو اتوبوس بخوابم اما صندلیهای اتوبوس واحد خیلی کوتاه هستند و گردنم تکیه گاه نداشت ولی من اینقدر خودمو جمع وجور و ام پی تری کردم تا تو صندلی جا شدم و خوابیدم. فقط یادم میاد یک بار از خواب بیدار شدم و بیرون رو نگاه کردم که دیدم برف داره میباره و دوباره خوابیدم و وقتی رسیدیم کرج اصلا متوجه نشدم چند ساعت تو راه بودیم!

از داخل شهر کرج رفتیم و شهرو نگاه میکردیم. من پیش خودم گفتم توی یک شهر بزرگ خدمت کرن نباید سخت باشه! حدود ساعت 9 شب بالاخره رسیدیم به فرماندهی انتظامی شهرستان کرج. تو اون پادگان یه مقدار منتظر بودیم و سربازهایی که تو پادگان بودن رو نگاه میکردیم! بعد یک سرهنگ اومد ما رو به خط کرد و شروع کرد به تقسیم کردن سربازها به چند دسته. مثلا میگفت 10 نفر بیان اینجا به صف شن.  15 نفر اونجا. دمش گرم یه کار خوبی که کرد این بود که میگفت اونهایی که با هم دوستن و دوست دارن کنار هم باشن توی یک صف قرار بگیرن. هر صفی رو هم اسماشون رو مینوشت و میفرستاد تو مینی بوس تا برن به یک کلانتری. کلانتری های بزرگتر 15 نفر نیرو میفرستاد و کلانتری های کوچکتر هم 10 تا. ما جزو 2 صف آخر بودیم.  اکیپ ما 6 نفره بود که قرار گذاشتیم که پیش هم باشیم. 3 نفر دیگه هم خودشونو چسبوندن به ما و شدیم 9 نفر اون یکی صف دیگه هم شد 16 نفر! سرهنگه اومد گفت یک گروه 15 تایی میخوام یکی 10 تایی! اون 16 نفر هم چسبیده بودن به هم و ما 9 نفر هم تکون نمیخوردیم تا اینکه بالاخره یکی از اون 16 تایی ها مرام به خرج داد و گفت من میرم اونور و این گونه بود که 10 نفر ما و 15 تای اونها تکمیل شدیم! 25 نفرمون سوار یک مینی بوس شدیم ولی  اون 15 تا رو فرستادن گوهردشت و ما 10 نفر هم فرستادن ماهدشت! اول گوهردشتی ها رو پیاده کردن و بعد ما رو بردن ماهدشت. ما پیش خودمون گفتیم که اسمش که باکلاسه امیدوارم خودش هم جای خوبی باشه ولی راننده بهمون گفت اونجا داغونه و پارسال مردمن ریخته بودن تو کلانتری و دعوا شده بود و ... که این قضیه خود گویای همه چیز بود!

بالاخره ما هم رسیدیم. توی کلانتری افسر شب اسممون رو نوشت و آسایشگاه کلانتری رو بهمون نشون داد. تخت خالی پیدا نکردیم و 10 نفر روی همون زمین پتو پهن کردیم و خوابیدیم! من حس خوبی به کلانتری نداشتم چون معملوم بود که زیاد شرایط خوبی نداره. ولی تو پادگان مرزن آباد قبل اعزام بهمون گفته بودن که بعد یک هفته یک عده سرباز دیگه میان جای شما و شما میرید مرخصی و من به همین دلخوش بودم!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

15.. تفاوت نیروی انتظامی با ارتش و سپاه

مجددا کار رو از سر گرفتیم علاوه بر من که از خونه پوتین آورده بودم اکثر بچه ها هم پوتین تهیه کرده بودن و البته یه عده هم باز هم با کفش شخصی اومده بودن که واقعا خوش به حالشون! دلخوش به این بودیم که عید نزدیکه و به زودی مرخصی میاندوره بهمون میدن و کلی خوش به حالمون میشه. بحث سر اینکه هفته اول عید بریم مرخصی بهتره یا هفته دوم زیاد بود و من به شخصه دوست داشتم هفته دوم برم مرخصی. کلا اسفند برای دوره آموزشی به دوره طلایی معروفه چون اون وسط عید هست و تعطیلات. عجب هم طلایی بود برای ما 

خاصیت دوره آموزشی اینه که هر روزی بگذره بیشتر خوش میگذره چون 1.به شرایط بیشتر عادت میکنیم 2.به ترخیص نزدیک میشیم.  روزها طبق آنچه قبلا گفته بودم میگذشت و کلاسهای مختلف رو میگذروندیم. بعضی کلاسها متعلق به کل یگانهاست مثل باز و بسته کردن اسلحه، کاربرد سلاح، رزم انفرادی ، آشنایی با تیربار، حفاظت اطلاعات، اصول تیراندازی، جنگ افزار شناسی، آیین نامه پاسداری و انضباطی، کمین و ضدکمین، پدافند غیرعامل، بهداشت وکمکهای اولیه، جنگ نوین، رژه، صف جمع، عقیدتی و ... ولی بعضی ها فقط اختصاصی متعلق به نیروی انتظامی بود مثلا دستبند زدن، دستگیری و بازداشت متهم، بدرقه متهم، تیراندازی با کلت روولور و زیگزائور و باز و بسته کردن آنها، بازرسی بدنی، بازرسی اماکن و خودرو, آداب و منش انتظامی، پاس پیاده، گشت انتظامی(هوایی, زمینی و در آب)، پلیس 110، اوراق قضایی، وظایف ناجا، حفظ صحنه جرم، قاچاق کالا، کشف علمی جرائم، مواد مخدر، کنترل اجتماعات، امور انتظامی و ...

دلیل اینکه اکثر افراد دوست ندارن تو نیروی انتظامی خدمت کنند دقیقا همین کلاسهای اختصاصی نیروی انتظامیه. مثلا بدرقه متهم یعنی اینکه یک متهم رو از کلانتری به دادگاه ببری که اگه این وسط متهم فرار کنه جزای اون جرمو خود سرباز باید بکشه! یعنی اگه اون متهم قاتل باشه و فرار کنه سربازی که مسئول بوده باید اعدام بشه یا با تخفیف حبس ابد براش درنظر بگیرن! یا مثلا کنترل اجتماعات که فوق العاده کار سختیه باید یک جمعیتو کنترل کنی! ضمن اینکه تعطیلات هم معنایی نداره و همیشه در وضعیت «آماده باشن»! یا شب و روز هم معنا نداره و هر وقت کلانتری بری باید باز باشه و یا خیلی از تصادفات رانندگی شب اتفاق میفته که افسر باید بازدید کنه. واقعا تا تو اون موقعیت قرار نگیرید شاید درکش سخت باشه ولی تو خدمت دیدمون نسبت به لباس سربازی و نیروی انتظامی کاملا عوض شد.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

14..بازگشت از مرخصی

پادگان آموزشی یک محیط بستست که هیچ ارتباط آنچنانی با بیرون نداری. وقتی از در پادگان خارج شدیم انگار زاویه دیدمون به زندگی عوض شده بود و یه چیزهایی برامون جالب مینمود که در حالت عادی باید نمینمود!  مثلا یک پیرزن رو دیدم کنار دژبانی پادگان، که بعد 14-15 روز اولین خانمی بود که دیده بودیم!

 اون خیابونی که پادگان توش بود پر بود از فروشگاههای لوازم نظامی که سربازها برای خریدن وسایل مورد نیاز خدمت زیاد باهاشون کار دارن ولی خانمها و همچنین آقایونی که خدمت نرفتن نمیدونن این مغازه ها چقدر برای یک نسل مهم اند!

تو این 3-4 روز مرخصی با کله کچل تو محل تردد میکردم و کلی صفا میداد! کلا آدمها به سه دسته نامساوی تقسیم شده بودند خانمهایی که لاک میزنند، آقایون که قاعدتا لاک نمی زدند و ما سربازها که نه تنها لاک نمی زدیم بلکه کچل هم بودیم!

به دونه پوتین بود تو خونمون که برای برادرم بود زمانی که خدمت میرفت؛ همونو گرفتم تمیز کردم تا تو پادگان بپوشمش (که ای کاش پوتینو نمیگرفتم) ولی حتی با واکس هم براق نمیشد ولی از هیچی بهتر بود! حالا که بحث پوتین شد اینو هم بگم که بند کردن پوتین هم قاعده خاص خودش رو داشت و بند اولین سوراخ باید از بالا و بقیه از زیر بسته میشد و آخرین سوراخ باز هم از بالا! در طول خدمت نوک این بند پوتینها هم خراب میشد و رشته رشته میشد و بستنش سخت میشد.

دقیقا یادم نیست چه ساعتی مرخصی تموم میشد ولی یادمه موقع ظهر ساعت 1 من حرکت کردم به سمت مرزن آباد چالوس. پیش خودم میگفتم 2 هفته دیگه عیده و باز هم زودی بر میگردم.

2-3 ساعت بعد رسیدم پادگان و همون جلوی در دژبانها حسابی ساک و کیف بچه ها رو میگشتن. همه چیزهای داخل کیف رو میشگتن مثلا جعبه خرما رو کامل میگشتن تا زیرش سیگار یا تریاک و ... نباشه.   وقتی وارد ساختمان گردان شدم دیدم چند نفر دارن پست میدن! اونها چقدر بدشانس بودن که روز اول برگشت از مرخصی باید نگهبانی میدادن! مرخصی من این گونه تموم شد و من ساعت 9 روی تخت خوشگلم(!) به خواب عمیقی فرو رفته بودم و خواب کارت پایان خدمتی که به زودی(!) قرار بود نصیبم بشه رو میدیدم!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

7.. اتمام مرخصی

به خیال خودم مشکل دانشگام حل شد و  باید قبل اتمام مرخصی بر میگشتم پادگان. استحقاقی رو ناقص دریافت کرده بودیم و به غیر از یک لباس و یک شلوار و جوراب پوشاک دیگه ای بهمون نداده بودند توجیهشون هم این بود که آخر ساله و همه چیز ته کشیده ولی قول داده بودند که پوتین کلاه و اورکت رو بهمون بدن. جالب اینکه به بقیه گروهانها استحقاقی کامل رسیده بود و فقط ما که کار ثبت ناممون به شب کشیده شده بود و 2 گروهان آخر رو تشکیل میدادیم استحقاقی رو ناقص گرفتیم!

مرخصی تموم شد و من عازم مرزن آباد شدم ولی با وضعیت ظاهری مسخره؛ سربازی که لباس و پیراهن داشت ولی کلاه و پوتین نداشت! هوا هم بارونی بود. نزدیکهای غروب وقتی رسیدم به 10 کیلومتر مانده به مرزن آباد یواش یواش برف هم شروع به باریدن کرده بود که من تو 20 سالگی اون موقع اولین برف سنگینی بود که میدیدم!

به پادگان که رسیدم دیدم که سربازها تو صف هستند و هر کی وارد پادگان میشه قبلش باید بازرسی بدنی بشه و همه ساکها و کیفهاش هم بازرسی بشه. بعد گذشتن از این مرحله وارد پادگان شدم وباید میرفتم ساختمان گردان امام حسن گروهان جهاد. اسم پادگان هم مرکز آموزش شهید ادیبی ناجا که به هتل ادیبی معروف بود! یکی از گروهانهای گردان امام حسین همون موقع رژه رو شروع کرده بودن! ولی گردان امام حسن که گردان ما بود از همه نسبت به در دورتر بود ولی نسبت به نمازخونه نزدیکتر بود. کلا 4 تا گردان تو پادگان بود به نامهای امام حسن، امام حسین، عاشورا و کربلا که هر گردان 4 تا گروهان داشت به نامهای ایمان، ایثار، جهاد و شهادت. به گردان که رسیدم اولش یه خورده برامون تو همون سالن ساختمان گردان امام حسن سخنرانی کردن و بعد بهمون پتو ، واکس، شامپو و صابون، مسواک و خمیر دندون دادن و وارد آسایشگاه شدیم و هر کی یه تخت و یه کمد انتخاب کرد. دیگه کار خاصی نداشتیم یادم میاد که تلویزیون روشن بود و داشت فوتبال هم پخش میکرد که اگه اشتباه نکنم بازی منچستر یونایتد بود. ساعت 6 غروب یه نفر اومد گفت شام میدن رفتیم سالن غذاخوری و شام هم سوپ بود که من خوشم نمیومد و نخوردم و رفتم سراغ ساک خودم و بیسکویت خوردم! شب ساعت 9 هم خاموشی رو زدن و ما هم گرفتیم خوابیدیم تا ببینیم فردا قراره چه اتفاقهایی برامون بیفته!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

5..ورود به پادگان

وارد پادگان شدیم و یک سرباز صفر که دژبان بود شروع کرد برای ما سخنرانی کردن و یه 6-7 دقیقه ای حرف زد. خلاصه حرفش این بود که به حرف دژبان باید گوش بدین و دژبان خیلی مهمه! اتفاقا راست هم میگفت دژبان وظیفه های مخنلفی داره مثلا نگهبانی از در ورودی و کنترل ورود و خروج به پادگان یا تشریفات مثل دژبان موزیک و کارهای این مدلی که زیاد چیز مهمی برای یک سرباز نیست ولی یک وظیفه دژبان اینه که سربازهایی که تخلف میکنند مثلا پوشش نظامی رو درست حفظ نمیکنند رو میتونند بازداشت کنند. فقط هم در سطح پادگان کار نمیکنند؛ میرن داخل شهر و هر سربازی رو دیدن شروع میکنند به گیر دادن از وضعیت ظاهر و موی سر بگیر تا کنترل برگه مرخصی . 
فرض کنید که یک سربازی که مرخصی گرفته توسط دژبان مرکز بازداشت بشه اونوقت هم مرخصیش میسوزه و هم باید بره بازداشت و هر بازداشت اضاف خدمت هم داره! به خاطر همین یک سرباز عاقل هیچ وقت با دژبان کل کل نمیکنه و فقط میگه چشم و یک سرباز عاقلتر اصلا از قبل مسیرش رو جوری انتخاب میکنه که اصلا دژبانی رو نبینه (حتی اگه اطمینان داشته باشه که وضعیتش مرتبه) چون اگه دژبان آدم گیری باشه راحت میتونه یک چیز کوچیک رو بهانه کنه و سربازو بفرسته بازداشتگاه!  حتی دژبانها میتونن به نیروهای کادر هم گیر بدن ولی در عمل زیاد این اتفاق نمیفته! 
لباس دژبانها با بقیه سربازها فرق میکنه. مثلا کاور پوتین دارن یا واکسیل و بند حمایل دارن، کلاهاشون فرق میکنه و دستکش سفید هم دارن. وسردوشی و کمربند مخصوص اوها رو متمایز میکنه 
 
 
بعد اینکه دژبان برامون حرف زد یک مسیر تقریبا سربالایی رو طی کردیم تا رسیدیم به ساختمان تازه ساخت مربوط به گردان امام حسن! اونجا مجدد تو صف ایستادیم و یک سری استحقاقی گرفتیم. 
ناجا این وسایل را هم به عنوان استحقاقی در اختیارتان قرار می دهد: 

۱ عدد اورکت زمستانی 
۲ دست لباس زیر 
۲عدد ملحفه سفید 
۱ عدد رو بالشی سفید 
۱ جفت دمپایی 
۲ عدد واکس 
۱ عدد برس و ۱ عدد فرچه واکس 
۱جفت دستگش پشمی زمستانی 
۴ جفت جوراب مشکی سازمانی 
۱ عدد مهر و جانماز 
۲ عدد صابون 
۱ عدد حوله کوچک 
۱ عدد کلاه کار زیتونی 
۲ عدد خمیر دندان 
۱ عدد مسواک 
۳ دست لباس کار زیتونی رنگ 
۱ حلقه کمربند 
۲ جفت پوتین 
کوله انفرادی 
2 عدد شامپو 
ا عدد جاصابونی 

ولی به ما بعضی چیزها رو ندادند پوتین ندادن، ملحفه ندادن،کلاه ندادن، دمپایی و روبالشی و کیسه انفرادی هم ندادن و لباس نظامی هم فقط یک دست دادن. 
ولی از همه چیز بدتر این بود که اورکت هم ندادن! یعنی تو اسفندماه کاپشن هم نداشتیم! 
بعد از گزفتن استحقاقی باز هم یه نفر دیگه اومد برامون صحبت کرد که الان به شما 4 روز مرخصی میدیم برید خونه و روزی که دارید میاین سرتون نمره 2 داشته باشه 
لباستون اتیکت داشته باشه و یک لیست وسایل هست که باید با خودتون بیارید این شد که برگه مرخصی رو گرفتیم و ساعت حدود 11 شب رهسپار خونه شدیم. جلوی در پادگان چند تا مینی بوس بود که به جاهای مختلف استان میرفتند و هر کسی باید مینی بوس شهر خودشو سوار میشد. ساعت 2-3 صبح رسیدم خونه. 

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول