نسیم نی زار

با توجه به اتفاقهایی که سر بیرون رفتنم افتاده بود دیگه نمیصرفید که بیرون از پادگان برم به خاطر همین پنج شنبه و جمعه تو پادگان موندم. همه اینها به خاطر اشتباهم بود که لباس شخصی نیاورده بودم که اگه آورده بودم راحت بدون اینکه نگران دژبان کل باشم راحت میتونستم از پادگان برم بیرون.

شنبه صبح فرا رسید که اولین روز کاری جدی من تو ستاد بود. روال ستاد این بود که صبحها باید میرفتیم صبحگاه و شنبه ها هم صبحگاه مشترک بود یعنی کل پرسنل ستاد توی میدون اصلی صبحگاه ستاد برای این مراسم جمع میشدن و بعد اون هم رژه باید میرفتیم! در بقیه روزها هم فقط سربازهای پشتیبانی و قرارگاه (که کارگزینی هم جزئی ازش بود) باید در میدون صبحگاه خود قرارگاه صبحگاه و رژه میرفتیم و روز پنجشنبه هم صبحگاه برای کل پرسنل وظیفه و کادر قرارگاه بود. روزهای یکشنبه و سه شنبه بعد صبحگاه رژه نداشتیم و باید بعد صبحگاه ورزش میکردیم! من قبلا هم گفته بودم که اصلا مشکلی با صبحگاه نداشتم و خوشم هم میومد.

صبحگاه ستاد خیلی قشنگ تر و رسمی تر از صبحگاه آموزشی بود. گروه موزیک ستاد شامل 80-90 تا دژبان بود و انواع سازهای بادی توش وجود داشت و واقعا اجراشون خیلی قشنگ بود این در حالیه که تو صبحگاه آموزشی نهایت 10 نفر تو گروه موزیک بودن. فرق بعدی این بود که نهایت درجه ای که توی آموزشی وجود داشت سرهنگ تمام بود ولی اینجا پر بود از سردار! فرمانده میدان صبحگاه هم سردار بود. وقتی اومد گفت میدان درود یهو دیدم که همه جواب دادن درود سردار در حالی که تو آموزشی چون سرهنگ فرمانده میدان بود جواب میدادیم درود جناب! تو صلوات هم برخلاف آموزشی اینجا خبری از «و اجل فرجهم» نبود. کنار فرمانده میدون هم چند سردار دیگه از جمله سردار عصار فرمانده کل دوره های آموزشی کشور حضور داشتند.

مهمترین بخش صبحگاه حضور و غیابش بود و هر روز باید حاضری میزدیم! در کل خیلی خوشم اومد از مراسم صبحگاهشون و به خصوص دژبان موزیکی که حتی موسیقی اختصاصی برای شروع رژه داشت. البته چون من روز اولم بود دیگه رژه نرفتم و یک گوشه ایستادم و نظاره گر بود.

بعد صبحگاه راهی کارگزینی شدم و همون کارهایی که توضیحش رو پنجشنبه داده بودن رو به شکل عملی لمس کردم. رفتم دنبال گرفتن کارت تردد و کارت خوابگاه و کارت غذا که اولش باید عکس میگرفتم. عکاسی پادگان رفتم و عکس گرفتم.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول