42.. آنالیز گروهبان توسط من
گروهبان بعد اینکه اسمها رو نوشت یه خورده برامون صحبت کرد. مشخص بود که فن بیان قوی نداره. قرار بود هر گردان 5 گروهان داشته باشه ولی چون پذیرش اون دوره زیادتر شده بود گردان عاشورا 6 گروهانه شده بود و اون گروهان اضافه هم گروهان ما یعنی ابوذر بود! همین بود که آسایشگاهی که به ما داده بودن یه خورده قدیمی تر بود. توی نمازخونه هم تنها گروهانی بودیم که باید میرفتیم طبقه بالا. البته طبقه بالا رفتن این خوبی رو داشت که کسی خارج از فرمانده آمارمون رو نداشت و همچنین از پنجره میتونستیم بیرون پادگان رو هم ببینیم که این شاید زیاد مهم به نظر نیاد ولی وقتی یک ماه توی پادگان باشی دلت برای آدمها و خیابونهای بیرون از پادگان تنگ میشه.
جلوی در آسایشگاه مربعهایی روی زمین کشیده بودن که از شماره یک تا 140 شماره گذاری کرده بودن و هر سرباز باید بعد پایان کلاسها پوتین خودشو واکس میزد و میذاشت توی یکی از مربعها که شماره سازمانیش بود. شماره سازمانی رو هم مثل همون مرزن آباد تعیین کردن؛ یعنی بر اساس 12 ستون 12 تایی که از یک تا 144 که شماره سازمانی من هم شد 72. تخت 72 جاش خوب بود. چون بعضی تختها جلوی در بودن و خیلی تو چشم بودن 2 تا تخت اون طرفتر هم دقیقا روبروی بخاری بود که به دلیل گرمای زیاد جای خوبی نبود. من طبقه بالای تخت بودم و طبقه پایین یک نفر از شهرستان هریس. همون شهرستانی که 2 سال بعد توش زلزله اومد! 
گروهبان ما رو برد توی محوطه گردان. طبق تجربه که من داشتم و بقیثه نداشتن، قاعدتا باید از یکسری کارها آموزش رو شروع میکرد و طبق برنامه یکی یکی میرفت جلو ولی این گروهبان وسط آموزش یک چیز میپرید توی یک مساله دیگه و پراکنده گویی میکرد! تنبیه هم زیاد میکرد بلد نبود آموزش بده و الکی سخت گیری میکرد! هر چی به ذهنش میرسید همونو یاد میداد. مثلا وقتی گروهان بغل دستی داشت تکبیر رو تمرین میکرد این گروهبان هم یهو بی خیال چیزی که داشت آموزش میداد شد و نیمه کاره رهاش کرد و رفت سراغ آموزش تکبیر! تکبیر نسبت به قبل یک تفاوت کرده بود و مرگ بر انگلیس هم بهش اضافه شده بود! همین الان هم نسبت به 5 سال پیش مرگ بر آل سعود اضافه شده که این نشون میده ما تو این زمونه کاملا عملی پیشرفت کردیم! 
با توجه به تجارب زیادی که داشتم پشت پوتین خودم یک حرف H با لاک غلط گیر حک کردم تا پوتین من متمایز بشه از بقیه. البته این کار ممنوع بود و روی پوتین نباید چیزی نوشته میشد ولی من یه کوچولو نوشته بودم و مشکلی نبود.
موقع نماز یه عده نماز رو جماعت نخوندن و بعد از اینکه نماز رو فرادا خوندن رفتن به دیوار تکیه دادن. گروهبان شاکی شد که چرا نماز جماعت نمیخونین؟ اونها هم گفتن ما کرد و سنی هستیم! گروهبان هم دیگه چیزی نگفت یعنی بلد نبود که در این رابطه چه واکنشی باید نشون بده. خود من هم علی رغم تجارب زیاد به این مورد برخورد نکرده بودم!
شب بود خسته بودم چشامو بسته بودم که ناگهان یک پسر جوان با لباس شخصی وارد شد و رفت ته آسایشگاه بالای تخت و شروع کرد خط و نشون کشیدن! بعد آخرش گفت فردا میفهمید من کی هستم! ما مونده بودیم هاج و واج که این کیه. موقعی که داشت از ته آسایشگاه میرفت بیرون به بقیه چپ چپ نگاه میکرد و من در عجب بودم که این کارها یعنی چی؟
طبق محاسبات من که حاصل تجربیات من بود ایشون با اینکه سنش خیلی کم به نظر میومد، باید سرهنگ یا حداقل سرگرد باشه. (ولی بعدش فهمیدم که ستون دوئه و اسمش هم همتی و فرمانده گروهانه!)
یک 12-13 نفری میشدیم. 2 نفر نفر جدامون کردن یعنی به هر گروهان به شکل مساوی تقسیممون کردن. من و یک نفر دیگه از خدمت کرده ها کنار هم بودیم. قیافه اون عجیب شبیه فرانچی در کارتون بچه های مدرسه والت بود. ما خدمت کرده ها اون وسط بودیم و بقیه که صفر کیلومتر بودن رو داشتن تقسیم میکردن. همه بچه ها لیسانس و فوق لیسانس بودن و از فوق دیپلم و پایینتر خبری نبود. بالاخره کار تقسیم بندی تموم شد و ما رو بردن یه گوشه و گفتند شما عضو گروهان ابوذرید.
ما رو برد به سیلویی که قرار بود آسایشگاه ما باشه. 70 تا تخت دو طبقه برای 140 نفر توی اون سیلو بود و از سیلو این طور به نظر میرسید که شرایط کاملا مهیاست برای آسفالت شدن دهانمون!
بعد نیم ساعت این گروهبانه که اسمش یادم نیست ما رو جلوی آسایشگاه به صف کرد و گفت بچه های هر استان کنار هم بایستن. مازندران، اردبیل، آذربایجان غربی و شرقی، تهران و البرز، کردستان، زنجان و قزوین و کرمانشاهی داشتیم. من رفتم جدا از همه ایستادم.
). رفتم توی صف مازندرانیها و چون سر و صدای ما زیاد بود 20 تا بشین پاشو جریمه شدیم و بقیه استانها داشتند ما رو نگاه میکردن ولی بعدا نوبت خودشون هم شد!
چون موبایل هم اومده بود روی کار از صحنه تراشیدن موهام فیلمبرداری شد! روز 30 بهمن موبایلم رو خاموش کردم (بردن موبایل به پادگان ممنوع بود) و گذاشتم توی کمد و با وسایلم رفتم به سمت ترمینال و راهی اردبیل شدم. دیگه با تجربه بودم و میدونستم چه وسایلی باید ببرم. صبح روز یک اسفند رسیدم به اردبیلو بعد اون هم ماشین مشگین شهر رو سوار شدم و رفتیم. بین راه آهنگ ترکی گذاشته بودن و گوش میدادیم البته من متوجه نمیشدم که معنی آوازش چیه! 
پیگیر شدم ببینم میشه نامه رو اداره پست بیاره پادگان و تحویل من بدن که دیدم دنگ و فنگ داره و بی خیالش شدم. قرار شد که با اتوبوس نامه رو بفرستن و من برم بخش باربری ترمینال و تحویل بگیرم. روز یکشنبه بعد از ساعت اداری رفتم ترمینال شرق و دنبال انباری گشتم و نامه رو گرفتم.
بعد از تسویه حساب دیگه من عملا سرباز نبودم و میتونستم همون موقع برم خونمون ولی من یک شب دیگه موندم و شب آخر به همه سربازهای آسایشگاه شیرینی دادم. شب آخری که تو ستاد فرماندهی خوابیدم یک مرور بر خاطراتی که اونجا داشتم کردم. اون روز اولی که من و علی اومده بودیم و اتفاقهای بعدش تا رسیدن به روز تسویه.
سرهنگ اقبال بهم توضیح داد که برای رفتن به دانشگاه باید چه مراحلی طی کنم. یک نامه از کارگزینی پادگان باید میگرفتم که دیگه خودم تو کارگزینی حق آب و گل داشتم و این مرحله به سادگی طی شد مرحله بعد باید میرفتم داشنگاه و نامه میگرفتم برای حوزه نظام وظیفه استان خودم یعنی مازندران. بعد از حوزه وظیفه نامه میگرفتم برای پادگان. بعد از پادگان نامه میگرفتم برای حوزه وظیفه مازندران و بعد دوباره نامه از حوزه وظیفه به دانشگاه!
(دقت کنید که اون روز یکی از روزهای شهریور 86 بود و قبولی من مربوط به آزمون 14 ماه قبل!) به هر حال نامه رو گرفتیم رفتیم نظام وظیفه بابل. اونجا گفتن که ربطی به ما نداره و باید برین ساری نظام وظیفه استان. عازم نظام وظیفه استان شدیم. نامه رو مسئول مربوطه نشون دادیم طرف نگاه کرد تیر 85 که مال پارساله و نامه رو پرت کرد روی میز که یعنی پاشین برین خدمت.
توی یک اتاق دیگه یه ستوان یک هم داشتیم که اسمش ملاعلیلو بود. این همیشه بهم گیر میداد چرا بهش احترام نظامی نمیذارم! من بهش میگفتم چشم دفعه بعد ولی دفعه بعد هم احترام نمیذاشتن براش و باز شاکی میشد. مثلا وقتی وارد اتاق میشد انتظار داشت که من براش بلند شم ولی بلند نمیشدم و این بنده خدا شاکی میشد به بابایی میگفت این سرکار استوار چرا این قدر بی نظمه و گله میکرد! 
وقتی مینی بوس پر شد اونها رو بردن تو سطح شهر. و من تو پادگان موندم.
من زیاد باهاش حال نمیکردم هر چند که زیاد هم کارم بهش نمیفتاد. (اینو داشته باشید که بعدا یه جا باهش کار داریم)
فکر اینجاشو نکرده بودم چون معمولا توی ترمینال همیشه بلیط برای اتوبوسهای مازندران هست! ترمینال خیلی شلوغ بود. چون دو روز تعطیل بود همه داشتند میرفتند شمال! گفتم حالا چی کار کنم؟ تا 7-8 شب توی ترمینال بودم و با چند تا سرباز دیگه که مال ارتش و وزارت دفاع بودن شدیدا دنبال اتوبوس بودیم. حتی توی بوفه هم جا پیدا نمیشد! جالب اینکه توی همین اوضاع یکی از بچه های اکیپمون تو آموزشی رو دیدم.
مشکل از اونجا ناشی میشد که بعضی از سربازها 2 یا 3 تا کمد داشتند و اونهایی که تازه وارد بودن بهشون کمدی نمیرسید و باید منتظر میموندن که کسی ترخیص بشه تا کمدش رو بگیرن!
تو ستاد ناجا دفترچه مرخصی نمیدادن و اتیکت ستاد ناجا هم نمیزدن. روی لباس سرباز 2 تا اتیکت باید داشته باشه روی سینه سمت راست اسم سرباز و سمت چپ نام محل خدمت باید نوشته بشه ولی سربازهای درجه دار و افسر وظیفه ستاد ناجا، فقط اتیکت اسمشون رو میزدن. برای خروج از پادگان ما نیازی به برگه مرخصی نداشتیم و یک کارت تردد بهمون میدادن که باید با اون رفت و آمد میکردیم ولی سرباز صفرها باید با لباس نظامی خارج میشدن و برگه مرخصی هم باید برای خروجشون ارائه میدادن. البته من هنوز برگه تردد نگرفته بودم و از شنبه باید میرفتم دنبال کاراش!
) که مسئول غذا بود رو دیدم و کلی حال کردم و متوجه شدم که اون هم سرباز ستاد ناجاست! ولی اون زرنگ بود و لباس شخصی آورده بود و با همشهریهاش اومده بود بیرون. ولی من سریع برگشتم پادگان. دژبان دم در شروع کرد گیر دادن بهم که تو از کجا اومدی؟ چه جوری رفتی بیرون؟ کی اومدی؟ کی رفتی بیرون؟ کجای ستاد خدمت میکنی؟ آقا من هم هر چی فکر کردم یادم نیومد که اسم اونجایی که خدمت میکردم کارگزینی یا نیروی انسانیه! نوک زبونم بود ولی عجیب بود که یادم نیومد!
! که واقعا آش خوش مزه ای بود!