نسیم نی زار

دقیقا 6 سال پیش یعنی اسفند 89 حدود ساعت 10 وارد پادگان شدم و کارهای نام نویسی توی نمازخونه انجام میشد. هوا نیمه ابری بود ولی باز هم سرد بود. رفتم توی نمازخونه و بهمون فرم دادن و مشغول پر کردنش شدم. تا ظهر طول کشید که کارمون تو نمازخونه تموم بشه. توی نمازخونه چند تا از بچه های هم استانیم هم بودن و باهاشون آشنا شدم و بعد از نام نویسی هم با هم بودیم. نزدیکهای غروب ما رو به صف کردن برای گرفتن وسایل استحقاقی. این دفعه برخلاف دفعه قبل استحقاقی رو کامل دادن. یعنی اورکت و ملحفه و پوتین و کلاه و ... رو همون روز اول دادن.

روز اول کار خاصی نکردیم ولی کاملا مشهود بود که من از همه اون صفر کیلومترها باتجربه ترم! تو اون روز ستوان یکم تفرشی که فرمانده گروهان سلمان گردان عاشورا بود اومد و یه خورده برامون حرف زد که سربازی چینینه و چنانه که برای من تازگی نداشت. شب به صف شدیم برای خوردن شام و بعد اون هم ساعت 9.5 خاموشی زدن و خوابیدیم. خواب بسیار راحتی بود.

فردا صبح ساعت 4.5 بیدار باش زدن و بهمون صبحونه دادن و رفتیم نماز. اونجا حدود نیم ساعت دیرتر از مازندران اذان صبح میزدن یعنی حدود ساعت 5.5 بعد از نماز برگشتیم آسایشگاه.

پادگان مشگین شهر نسبت به مرزن آباد امکانات کمتری داشت. مثلا تو آسایشگاه هیچ کمدی وجود نداشت و ما مجبور بودیم که وسایل خودمون ور داخل کوله انفرادی بذاریم و با نظم خاصی زیر تخت بذاریم. موقعی که وسیله ای رو میخواستیم که ته کیسه انفرادی بود باید یک پشته وسیله رو از اونجا در میاوردیم. و بعدش دوباره همه رو جاسازی میکردیم توی کیسه! توی مرزن ایاد هر گروهان 2 تا آسایشگاه داشت ولی اینجا همه اون 140 نفر رو توی یک سیلو جا داده بودن. از نظر سالن غذاخوری هم پادگان شهید ادیبی مرزن آباد یک سروگردن بالاتر از پادگان شهید بیگلری مشگین شهر بود.

بچه ها نمیدونستند که چه سرنوشتی توی دوره خدمت در انتظارشونه و چون روز دوم بلاتکلیف بودن حوصلشون سر رفته بود ولی من با توجه به تجربه ای که داشتم مثل اونها فکر نمیکردم و میدونستم که حتی همین سردرگمی هم جزء خدمت حساب میشه. 2 روز از خدمتمون داشت میگذشت و چه بهتر که به بیکاری و خوشی میگذشت.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول