نسیم نی زار

روز بعد اولین روزی بود که من صبح باید میرفتم سر پست. مشکل ما این بود که  باید ساعت 6.5 میبودیم فلکه آب که پستمون شروع بشه و این یعنی باید 20 دقیقه زودتر حرکت کنیم ولی صبحونه رو ساعت 6.10 میدادن! به همین دلیل ما صبحانه رو میذاشتیم لای نون و تو مسیر و تو اتوبوس به شکل ضایعی میخوردیم! حساب کنید 10 تا پلیس نون به دست منتظر اتوبوس باشند یا توی اتوبوس مشغول  خوردن باشن چقدر تصویر ضایعیه. مشکل دیگه این بود که اتوبوس 62 که میرفت فلکه آب (میدون بیت المقدس) چون در واقع اتوبوس حرم هم بودن همیشه شلوغ بود و صندلی معمولا بهمون نمیرسید! 

روز اول پست صبح هم یک روز طولانی بود و فرمانده هم همش به من که تازه وارد بودم گیر میداد. یک دونه برگه تعرفه هم بهم دادم؛ برگه تعرفه اینجوری بود که هر کسی از فرمانده ها از کنارمون رد میشد برگه رو ازم میگرفت و توش مینوشت تو فلان تاریخ فلان ساعت با جدیت در حال انجام وظیفه بود یا مثلا تذکرات و آموزشهای لازم داده شد. تو این روز چشممون به جمال سرهنگ دوم اخروی که فرمانده بخش 2 بود نیز روشن شد که چند تا تذکر هم اون بهم داد.

این هم عکسی از برگه تعرفه:

چون یک روز به عید نزدیکتر شده بودیم مشهد هم نسبت به روز قبل شلوغتر شده بود و این کار ما رو سخت تر میکرد. این هم بدشانسی من بود که در حالی که هنوز نه به شرایط عادت کرده بودم و نه جایی از مشهد رو بلد بودم، تو شرایط شلوغ مشهد قرار گرفته بودم.

تو این روز 2-3 ساعت منو فرستادن داخل زیرگذر جلوی خروجی نواب صفوی محدودیت اعمال کنیم. من بودم یک کادری و یک سرباز که هیچکدوم رسته راهور نداشتن و از نیروهای ثامن بودن. نیروی ثامن تو همون فضای دور حرم که ما بودیم خدمت میکردن ولی ما کارمون راهنمایی و رانندگی بود و اونها کارشون انتظامی.

 زیرگذر حرم در واقع یک تونله که توش یک میدون داره و ماشینها میتونن دور بزنن و از پارکینگهای زیرگذر استفاده کنند یا به خیابونهای 4 طرف حرم برن. تونلها هم که به دلیل بسته بودن محیط یک هوای بسیار آلوده دارن. به جز آلودگی هوای زیرگذر مشکل مهمتر اعمال محدودیت بود. بدون شک سخت ترین کاری که من تو خدمت انجام دادم با اختلاف زیاد همین اعمال محدودیت بود یعنی باید جلوی خیابون مورد نظر برای اعمال محدودیت می ایستادیم و بعضی اوقات هم با نیوجرسی راه رو میبستیم و مانع از عبور همه ماشینها به جر تاکسی شهری و اتوبوس واحد میشدیم. اعمال محدودیت هم به خاطر اینه که خیابون ظرفیت اون همه ماشین رو نداره و اگه ماشینها رد شن اون جلو ترافیک قفل میشه. مثلا اطراف حرم ظرفیت 1000 تا ماشین رو اگه داشته باشه وقتی این ظرفیت تکمیل بشه محدودیت اعمال میشه چون دیگه خیابون جا نداره و اگه اعمال محدودیت نباشه به ضرر خود رانندست چون اون جلو همه شون گیر میفتن!

شاید این کار زیاد سخت به نظر نیاد و من هم قبل از اولین تجربه اصلا فکرش رو هم نمیکردم که چه کار سختی در انتظارمون هست. سختی کار اینجا بود که همه میخواستن از اون خیابون رد شن و اصلا براشون معنی نداشت که پلیس راه رو ببنده! و ما باید براشون توضیح میدادیم که راه بستست و اگه رد شید ترافیک قفل میشه. یکی رو به زور قانع میکردیم بره وقتی اون میرفت نفر بعدی میومد. نفر بعدی هم یا به ما فحش میداد یا التماس و خواهش که بذارید رد شم و ما هم اجازه نمیدادیم و اون هم به همین سادگی بی خیال نمیشد. اون که میرفت نفر بعدی میومد و دائم این تکرار میشد. یعنی پلیس آروم ترین فرد زمین هم که باشه در حد انفجار کلافه و عصبانی میشه. هیچ فرقی هم نمیکرد که اون راننده از چه قشری باشه همه بدون استثنا میخواستن رد شن. چه جوون چه پیر چه خانم چه مذهبی و ... هیچ کدوم قانع نمیشدن که نمیشدن! به شخصه سر این مساله در طول خدمت از مردم هزاران فحش خوردم و نفرین شدم! مثلا یک بار طرف اومد گفت من از خوزستان اومدم (از جنوب غربی اومد شمال شرقی ایران) که برم امام رضا رو ببینم ولی تو اجازه نمیدی که برم حرم. ان شااله ذلیل شی که زائر امام رضا رو اذیت میکنی!  حالا من باید توضیح میدادم که شما یا پیاده برو حرم یا با اتوبوس و تاکسی؛ کسی هم مانعت نمیشه! و صد البته طرف اصلا قانع نشد!

حالا یک توصیه ای که من دارم به زوار امام رضا اینه که نزدیکهای اذان ظهر یا مغرب در روزهای تعطیل چون محدودیت اعمال میشه با ماشین شخصی نرن سمت حرم که گرفتار میشن. بهترین کار اینه که با اتوبوس و تاکسی (تاکسی شهری نه آژانس) برن حرم.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول