خدمت سربازی در ماموریت نوروزی نیروی انتظامی

 

ماموریت نوروزی سربازان

خدمت سربازی در پادگان نیروی انتظامی

 

خدمت در پادگان شهید ادیبی مرزن آباد

 

خدمت در ستاد فرماندهی نیروی انتظامی

 

خدمت در پادگان شهید بیگلری مشگین شهر

دوره آموزشی در نیروی انتظامی

 

پادگان شهید ادیبی مرزن آباد 

 

پادگان شهید بیگلری مشگین شهر

خدمت در پلیس راهور

 

خدمت در پلیس راهنمایی و رانندگی مشهد

خدمت سربازی در پادگان شهید بیگلری مشگین شهر

 

خدمت سربازی در مرکز آموزشی شهید بیگلری مشگین شهر

خدمت در ستاد کل نیروی انتظامی

 

خاطرات خدمت در ستاد کل فراجا

خدمت سربازی در کلانتری

خدمت سربازی در کلانتری ماهدشت کرج 

پادگان شهید ادیبی مرزن آباد

خاطرات خدمت سربازی در مرکز آموزش شهید ادیبی مرزن آباد 

64.. پایان خدمت و اضافه شدن به جمع بی کاران کشور! (قسمت آخر)

بالاخره تکلیف کسری خدمت من مشخص شد و نامش اومد تو دستم. حالا میتونستم با توجه به خدمت قبلیم و کسری خدمت روز اتمام خدمتم رو محاسبه کنم. اضافه خدمت هم نداشتم. برای کارت پایان خدمت باید عکس هم یکی دو ماه قبل از اتمام خدمت میگرفتم. عکس هم با لباس زیتونی نیروی انتظامی باید میبود و لباس سفید راهور به درد کارت پایان خدمت نداشت. همچنین آزمایش گروه خونی هم باید میدادیم چون پشت کارت پایان خدمت گروه خونی هم باید درج میشد.

و اما روزهای آخر خدمت حال و هوای خاص خودش رو داره چون به نظر طولانی تر میاد. هر چند که بعد از خدمت هم قرار نبود اتفاق خاصی برام بیفته و دردسرهای جدید شروع میشد ولی باز هم گرفتن کارت پایان خدمت اتفاقیه که فقط یک بار در عمر یک پسر میفته. از اون طرف آزاد شدن از روزی 12 ساعت پست دادن هم طبیعتا اتفاق خوب بود. یکی دو بار رفتم حوزه نظام وظیفه خراسان برای تایید خدمت قبلیم تا همه چیز برای اتمام خدمتم آماده بشه. آخرین روز خدمتم هم باز ویژه تر بود چون من از فردا صبحش دیگه سرباز نبودم. بچه های دیگه هم واقعا حسادت میکردن. به خصوص اونهایی که کسری خدمت نداشتن به امثال ما که کسری خدمت داشتیم.

روزی که خدمتم تموم شد رفتم کارگزینی تا ببینم داستان چیه و روال تسویه حساب چه جوریه. اونها هم گفتند اول باید برم بخش 2 و تسویه حساب کنم. محل استقرار اصلی فرمانده بخش 2 یعنی سرهنگ اخروی پنج راه بود. با شیرینی رفتم اونجا و وسایل خودم رو تحویل دادم که یک کاور پلیس و یک راکت پلیس (تابلوی دستی که یک طرفش قرمز نوشته ایست و یک طرفش با  رنگ سبز نوشته آهسته). با اخروی و سروان گندم آبادی روبوسی و خداحافظی کردم و کارم تو بخش 2 تموم شد. دوباره برگشتم کارگزینی تا برگه تسویه حساب اصلی رو بگیرم. چند تا امضا رو باید داخل خود راهنمایی رانندگی میگرفتم و یک امضا هم باید ستاد خراسان رضوی میگرفتم.

یکی از امضاها برای عقیدتی سیاسی بود که وقتی رفتم اونجا آخوندی که مسئول بود شروع کرد سوالهای نماز و امام و اصول دین رو ازم پرسید. دفعه قبل که از تهران تسویه حساب کرده بودم عقیدتی سیاسی از این سوالها نمیکردن ولی این دفعه مثل اینکه قانون عوض شده بود! جالب این بود که از من درباره تسبیحات اربعه پرسید که من هر چی به ذهنم فشار آوردم یادم نیومد چی بود! اون لحظه نمیدونم چی شد که مخم هنگ کرده بود!  البته بقیه سوالها رو جواب دادم. تو حفاظت اطلاعات هم طرف در رو بست و شروع کرد به سین جیم کردن که تو بخش شما کسی رشوه نمیگیره و یا تخلفی ندیدی؟ من هم گفتم نه ولی اون هی اصرار میکرد که بهش بگم. ولی من واقعا چیزی ندیده بودم! البته مساله سوء استفاده سرهنگ دایی رو هنگام تایید مرخصی بهش گفتم که طبیعتا زیاد براشون مهم نبود چون اگه میتونستند تا الان باید جلوش رو میگرفتن!  بالاخره از اونجا هم امضا گرفتم. البته موبایل من هم که قبلا از دستم گرفته بودن، داخل حفاظت بود ولی چون مسئول اصلیش نبود من نتونستم اون روز موبایلم رو بگیرم و بعدها برادرم تو سفرش به مشهد رفت گوشی رو ازش گرفت. برای گرفتن آخرین امضا باید پا میشدم میرفتم ستاد استان. وقتی رفتم اونجا چون با لباس شخصی بودم بهم گفتند که بدون مدرک شناسایی کسی رو راه نمیدیم. من هم اون موقع کارت شناسایی همراهم نبود و مجبور شدم که برگردم میدون راهنمایی و کارت شناساییم رو بگیرم و دوباره برم ستاد.

داخل ستاد بهم گفتند که کسری خدمتت ثبت در سیستم نشده. من مجبور شدم برم بیرون برای برادرم زنگ بزنم که زنگ بزنه مسئول ثبت کسری خدمت تا ثبتش کنه. این قضیه هم نیم ساعت طول کشید و آخرین امضا رو هم گرفتم. ولی یک کار مهم مونده بود؛ اون هم این بود که تخلف سرهنگ دایی رو گزارش بدم به حفاظت اطلاعات کل استان. کار سرهنگ دایی خیلی نامردی بود و هرچند من خدمتم تموم شده بود و دیگه بود و نبود سرهنگ دایی برام فرقی نمیکرد ولی دوست داشتم بقیه سربازها از دستش نجات پیدا کنند. من گزارش رو نوشتم و اینکه بعدا برخوردی با دایی شد یا نه رو بی خبرم.

با برگه تسویه حساب رفتم کارگزینی و اونها هم نامه موقت اتمام خدمتم رو بهم دادن. کارت پایان خدمت 2-3 ماه دیگه آماده میشد و من باید میومدم مشهد و میگرفتم. البته الان کارت رو پست میکنن خونه طرف و کسی لازم نیست مجددا بیاد پادگان برای گرفتن کارت. من در طول خدمتم حقوق نگرفتم و همه اون حقوقها رو بعد از خدمت یکدفعه ریختن به حسابم.

برای آخرین بار رفتم حرم و بعدش موقع رفتن به سمت ترمینال مشهد بود که یعنی بعد اون دیگه فلکه آب، چهارراه دانش و چهارراه خسروی برام حکم خاطره رو خواهد داشت. وقتی رسیدم خونه تازه متوجه شدم که اول بدبختیمه و انگار زندگیم تازه شروع شده بود. 2 ماه بعد رفتم مشهد و کارت پایان خدمتم رو گرفتم و این گونه بود که به جمع بیکاران کشور یک نفر دیگه اضافه شد.

این آخرین قسمت داستان خدمتم بود و سعی کردم هر چی که یادم میاد رو بنویسم. نوشتن هر قسمت هم تقریبا بیش از یک ساعت وقت میبرد. البته بعد این شاید یک بار جمع بندی کنم و اگه خاطره خاصی باز هم یادم اومد یا از دیگران شنیدم که مرتبط با خدمت بود میام و مینویسم.

شروع خدمتم من جای یه نفر دیگه اومدم و حالا من خدمتم تموم شد و جای من افراد دیگه اومده بودن و این چرخه ادامه همیشه داره. شاید خدمت وقت تلف کردن باشه ولی به داشتن کارت پایان خدمت می ارزه. فرمانده گردان امام حسن مرزن آباد حرف خوبی زد؛ اون روزی که آموزشیمون تموم شده بود گفت دیگه این جمعی که اینجا هست رو به هیچ وجه نمیشه مجددا دور هم جمع کرد! این حرفش درباره تمام مقاطع خدمت درسته و دیگه نمیشه همه رو با هم یک جا جمع کرد.

قسمت قبل

قسمت اول

63.. انواع پست و گشت در پلیس راهور مشهد

در طول خدمت خیلی از روزها بین سربازها حمایل توزیع میکردن. یک حمایل پلاستیکی که روش یک شعار نوشته بود مثلا روز تولد امامها رو تبریک میگفت و یا شهادتها رو تسلیت میگفت و حتی روز کار و کاگر هم مورد داشتیم که شعار روی حمایل بود. ما باید این بند حمایل رو وصل میکردیم به لباسمون و تیپمون ضایع میشد!

تو دوره خدمت کلا خیلی از فوتبالها رو ندیدم ولی اون سال، سالی بود که پرسپولیس قهرمان حذفی شد و میلان هم قهرمان ایتالیا. بعد از اون قهرمانی میلان تا به الان چند ساله که فقط یوونتوس قهرمان میشه!

چند مدل از پست دادن پلیس راهور تا اونجایی که من یادمه اینها بودن: 

1. تک پاس: که هفته ای 6 روز صبحها از ساعت 6.5 صبح تا 1.5 بعد از ظهر و عصرها از ساعت 4.5 تا 9.5 باید پست میدادن و هفته ای یک روز هم تعطیل بودن که من هم جزء همینها بودم.

2.شیفتی: سربازهای بالای یک سال خدمت وضعیت پستاشون یه خورده بهتر میشد به این صورت که یک روز در میون صبحها و عصرها پست میدادن مثلا اگه امروز صبح پست میدادن بعدازظهر استراحت میکردن و فردا صبح هم استراحت میکردن و فردا بعد از ظهر ساعت 2 میومدن پست میدادن. خود کادریها هم به همین شکل میومدن سر کار.

3. 24-24 : یعنی 24 ساعت پست میدادن و 24 ساعت هم تعطیل بودن. که به اینها گروه ضربت هم گفته میشد. یعنی با مینی بوس در سطح شهر گشت میزدن و هیچ جای ثابتی نداشتند. هر روز یک منطقه از شهر رو انتخاب میکردن برای جریمه کردن رانندها!

4. کار اداری: اونهایی که کارشون اداری بود خیلی راحتتر بودن ولی مشکل این بود که به هر کسی کار اداری نمیدادن و باید یک آشنا میداشتن. اصلا هم هیچ ربطی به درجه یا تحصیلات نداشت! البته اونهایی که کار اداری داشتن هم یک روز در میون به داخل شهر میرفتن و پست میدادن و گشت میزدن.

5. کارهای خاص: مثل آرایشگری، نظافت، دژبانی، آجودان و ...

6. شیفتی_فوق العاده: یه چیز بین شیفتی و تک پاس! یعنی مثل اطرف صبحها همش میومد و بعدازظهرها یک روز در میون. یا بعدازظهرها همش میومد و صبحها یک روز در میون! تو بخش 2 شیفتی وجود نداشت و همه یا تک پاس بودن و یا شیفتی_فوق العاده.

7. شیفت شب: اینها متاهلهای مشهدی بودن که هر روز از ساعت 8 شب تا 12 الی 2 شب پست میدادن!

من هر روز موقعی که چهارراه دانش پست میدادن میرفتم سمت دانش غربی و روی نیمکت مینشستم چون واقعا نمیشد 7-8 ساعت پشت سر هم ایستاد. دانش غربی جای خلوتی بود و کسی از رئیس روسامون از اونجا رد نمیشد. یک بار میخواستم برم برای استراحت ولی منصرف شدم و همون چهارراه دانش روی نیمکت ایستگاه اتوبوس نشستم؛ یک دفعه دیدم از پشت نیمکت صدای بلندگو میاد! ماشین سرهنگ زمانیان (شماره 2 پلیس راهور) بود که از سمت دانش غربی داشت رد میشد! من شانس آوردم که اون روز استثنائا سمت داشن غربی نرفتم وگرنه سرهنگ زمانیان منو میدید و ممکن بود برامون دردسر درست بشه.

وضعیت حقوق من هم زیاد جالب نبود. در طول خدمتم هیچ حقوقی نگرفتم و همه حقوقم رو یک ماه بعد از پایان خدمتم گرفتم. دیگه بر خلاف سال 86 فیش حقوقی نداشتیم و پولها مستقیم به حساب بانک سپه سرباز واریز میشد. برای من با درجه ستوان 3 حقوق 70 تومان در ماه بود.

و اما اگه بخواید وضعیت رسیدگی به مشکلات سربازان رو متوجه بشید این خاطره رو بخونید؛ یک روز بچه های آسایشگاه رفتن به مسئول آسایشگاه گفتن که آسایشگاه سوسک داره. فکر میکنید عزیزان مسئول چه راه حلی ارائه دادن؟ یک روز صبح جمعه ساعت 4 همه سربازها رو بیدار کردن و گفتند برید بیرون که میخوایم داخل اتاق رو سم بزنیم. پتوهاتون رو هم ببرید بیرون بشورید! به همین سادگی همون زمان محدود استراحتمون رو هم کوفت کردن و همه پشیمون شدیم از این که اصلا درباره سوسک گله کردیم! نتیجه اخلاقی: در دوران خدمت اگه هم قرار باشه مشکلی از سربازها حل بشه، مطمئنا به گونه ای حل میشه که سرباز هم کاملا اذیت بشه!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

62.. به فنا رفتن موبایل

تو یکی از روزها مسئول آسایشگاه عوض شد. مسئول قبلی آدم گیری بود ولی این جدیدیه زیاد اهل گیر دادن نبود. یکی از تغییراتی که انجام داد این بود که زمان صبحانه رو عوض کرد. قبلا به ما 6:15 صبحونه میدادن در حالی که ما باید 6:30 سر پستمون بودیم. مجبور بودیم صبحونه رو ورداریم و ساندویچ کنیم و تو راه بخوریم که شکل ضایعی داشت ولی با اومدن اون مسئول جدید ساعت یک ربع به 6 صبحونه رو میاوردن.

آوردن موبایل به داخل آسایشگاه ممنوع بود ولی با این حال اکثر بچه ها گوشی رو همراه خودشون میاوردن داخل آسایشگاه. من هم که دیدم اینجوریه گوشیم رو آوردم داخل. یک هفته ای بدون مشکل گوشی رو داخل آسایشگاه میاوردم ولی یک روز صبح قبل از خارج شدن، تک تک بچه ها رو بازرسی بدنی کردن و هر کی گوشی داشت موبایلش رو ضبط میکردن. گوشی منو هم گرفتن. گوشی ها رو بردن حفاظت اطلاعات و تا پایان خدمتم گوشی رو پس ندادن. من مجبور شدم یک گوشی دیگه با یک سیم کارت دیگه رو از برادرم بگیرم و تا پایان خدمت استفاده کنم. الان که فکرشو میکنم به خودم می گم عجب کار بی خودی کردم که گوشی رو میبردم داخل آسایشگاه چون واقعا کار خاصی باهاش نداشتم.

دیدن هر کارت پایان خدمتی حس حسادتم رو فعال میکرد و ته دلم میگفتم خوش به حالش که خدمتش تموم شده. بعضی اوقات تو کارگزینی چند نفر میومدن برای گرفتن کارت پایان خدمت و رسید رو امضا میکردن و کارت پایان خدمتشون رو میگرفتن و من با خودم میگفتم پس کی نوبت خودم میشه؟

در زمان خدمتم در مشهد چند تا آدم معروف رو دیدم یکی رامین راستاد بود که روبروی کانکس فلکه آب داخل تاکسی نشسته بود و داشت سیگار میکشید. سید جلال طباطبایی که در شبهای برره نقش کافه چی رو داشت هم اونجا  زیاد دیدم.

 

لباس مصوب رسته راهور یک لباس پلیسی بود و به خاطر همین، از نظر ظاهری شباهتی به سربازها نداشتیم. این وسط بچه ها خیلی توجه یا علاقه داشتند به ما. همیشه ما رو آقا پلیسه صدا میکردن. بین این همه آدم فقط ما رو نگاه میکردن. بعضی هاشون هم ازمون میترسیدن. من هم این وسط سوء استفاده میکردم و بچه هایی که لجبازی میکردن رو با اخم نگاه میکردم و اون بچه یک دفعه ساکت میشد و با تعجب منو نگاه میکرد.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

61.. طرح آمایش در خدمت سربازی

نحوه مرخصی گرفتنم که زیاد جالب در نیومد ولی به هر حال پس از اخذ مرخصی، رهسپار ولایت شدم. وقتی وارد ترمینال شدم یه عده هجوم آوردن سمتم که کجا میخوای بری؟ اونها تشنه مسافر بودن و سر هر مسافر ممکن بود که دعوا هم کنند. ولی روش کسب درآمدشون رو من نمیپسندیدم چون که اون موقع کرایه تا شهرمون 9 تومان بود ولی اینها 10 تومان میگرفتن. بعد اینکه 10 تومان رو میگرفتن میرفتن به باجه 9 تومان بابت بلیط میدادن و 1000 هم میشد مال خودشون! توصیه اینکه وقتی وارد ترمینال شدین اصلا کاری به اونها نداشته باشید و خودتون مستقیم برید و بدون واسطه از باجه بلیط بخرین و یا اینکه اینترنتی هزینه بلیط رو پرداخت کنید تا هزینه اضافه برای دلال ندین.

در مسیر همون داستانهایی که موقع خدمتم تو تهران پیش اومده بود باز تکرار شد و اتوبوس خراب شد و به خاطر همین با 3-4 ساعت تاخیر به شهرمون رسیدم. با توجه به تجربایتم درباره مسائل راهنمایی و رانندگی به جهان به شکل دیگه نگاه میکردم. مثلا هر موتوری که میدیدم ناخودآگاه به نوع پلاکش هم نگاه میکردم که ببینم چه قدیمیه یا پلاک ملی داره. وقتی وارد خونه شدم اولین چیزی که چشمم بهش افتاد پلاک ماشین بود و بعد هم پلاک موتور برادرم که پلاک ملی نبود! پس از پشت سرگذاشتن 6 روز مرخصی و همچنین کنکور ارشد دادن دوباره عازم مشهد شدم. تو این مدت مرخصی دنبال کارهای کسری خدمتم هم رفتم.

روزهای اول خدمت بعد از مرخصی اصلا جالب نیست چون هوای خونه هنوز تو سرته. وقتی رسیدم دیدم که بچه های خوزستان، لرستان و آذربایجان دیگه نیستند و محل خدمتشون عوض شده. یک طرح در خدمت وجود داره به نام آمایش؛ یعنی سربازانی که از یک مقدار خاص نسبت به شهر خودشون دور هستند پس از 6-7 خدمت میتونند برن استان خودشون خدمت کنند. فاصله فکر کنم 1500 کیلومتر بود اون موقع؛ یعنی کسی که 1500 کیلومتر از استان خودش دوره مشمول آمایش میشد. مثلا از تبریز تا مشهد 1500 کیلومتر فاصلست و به خاطر همین سربازهای تبریزی در مشهد مشمول آمایش میشن و سربازهای مشهدی هم در تبریز همینطور. من هم فاصله شهرمون تا مشهد 700 کیلومتر بود و مشمول آمایش نمیشدم. سر همین قضیه آمایش چند تا از دوستای بسیار خوب من هم رفتند استان خودشون و من نبودم تا باهاشون خداحافظی کنم.

3 قشر دیگه هم عین ما زیاد تو کار پست دادن و یا مشابه اون بودن. یکی سربازهای ثامن که وظایف انتظامی دور حرم رو بر عهده داشتن. یکی ماموران و بازرسان تاکسیرانی مشهد که باید دور میدون مراقب تاکسی ها بودن. قشر بعدی زوارکشها بودن یعنی همونهایی که سوئیت و هتل و خونه به مسافرها میدن و کنار میدون هر ماشینی میبینن داد میزنن خونه سوئیت و ... خلاصه ما با این 3 قشر به نوعی هم پست بودیم و با هم زیاد اختلاط میکردیم.

دور فلکه آب چند جا محل استقرار نیروها بود که هر کدوم اسمهای خودشون رو داشتند. مقابل پاسگاه، هتل ادریس، خروجی و ورودی زیرگذر، پارکینگ امام رضا، خروجی خسروی، لاویران (نام یک عکاسی)، خروجی خیابان امام رضا (تهران) و ورودی امام رضا اسمشون بود. ولی علاوه بر اینها که دور میدون بودن. چهارراههای خسروی، دانش و فلکه برق و باب الجواد هم نیروهای خودش رو داشت. یواش یواش من از فلکه آب منتقل شدم به چهارراه دانش. کلا خدمت دور میدون سختتر از چهارراه دانش بود و این که من منتقل شدم اونجا به نفعم شد. در چهارراه دانش یا در واقع تقاطع خیابان دانش و خیاباون امام رضا کار خاصی هم نمیکردم و خیلی کمتر از فلکه آب با راننده ها سروکله میزدم. روزهای اول دو طرف خیابون باز بود ولی بعدها به خاطر پاره ای از تعمیرات یک طرف خیابون امام رضا رو بستن و این بستن تا آخر خدمتم ادامه داشت. یادش به خیر دانش غربی و شرقی...

و اما یک خاطره تعریف کنم از فلکه آب. یک روز من کنار میدون ایستاده بودم و اوضاع رو رصد میکردم که یکی از مسافرها دنبال تاکسی میگشت. یه تاکسی براش نگهداشت. مسافر بهش گفت حرم میرم. و راننده گفت سوار شو! و با هم رفتن قبل اینکه من بتونم واکنشی انجام بدم. اون مسافر نمیدونست که فلکه آب چسبیده به حرمه و اصلا نیازی به تاکسی گرفتن نیست و راننده نامرد هم بهش نگفت. این مدل راننده ها معمولا الکی میرن یک مسیر رو طی میکنند و بعد دوباره مسافر رو بر میگردونن حرم و کرایشون رو میگیرن. یا یک مدل کلاه برداری دیگه اینه که راننده میگه من کرایه رو بر اساس تاکسی متر میگیرم؛ تا اینجا مشکلی نیست به شرطی که راننده تاکسی کوتاهترین مسیرو رو انتخاب کنه ولی بعضی راننده ها وقتی بفهمن که مسافرشون مسیر رو بلد نیست الکی میرن یک مسیر رو اضافه طی میکنند و به ازای هر مسیر طی شده تاکسی متر کرایه بیشتر محاسبه میکنه! پس حواستون به این چیزها هم باشه.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

60.. گرفتن مرخصی از دایی

یواش یواش هوا گرم شد و وسطهای اردیبهشت بود که اعلام کردن دیگه کاپشن نپوشید و تیپ ما شد یک پیراهن سفید و یک شلوار سرمه ای با یک نوار آبی آسمانی، کفش سیاه، کلاه دژبانی قرمز، دستکش و سوت. اون بارونی(پانچو) که من داشتم خیلی بدنم رو قوز نشون میداد و وقتی اونو کندم دیگه مجددا بدن رو اومد و از وضعیت گوژپشت نتردام تبدیل شدم به رامبو! فرماندمون که منو دید گفت: آها این درسته الان بدنت رو اومد.

به کنکور ارشد دانشگاه آزاد نزدیک میشدیم و من هم باید میرفتم مرخصی برای شرکت در کنکور. ولی اینجا برخلاف ستاد ناجا مرخصی گرفتن چند تا مرحله داشت. اگه در ستاد ناجا فقط با سرهنگ اقبال طرف بودیم اینجا باید از سرهنگ اخروی و بعدش دایی و در نهایت کارگزینی مهر تایید میگرفتیم. سرهنگ اخروی زیاد کاری به کار بچه ها نداشت و با یک هفته مرخصی موافقت کرد و یک روز مرخصی تشویقی و یک روز هم مرخصی تو راهی داد ولی تو مرحله بعد باید از دایی هم امضا میگرفتم ولی...

درجه دایی سرهنگ 2 بود ولی درجه واقعیش سرهنگ تمام بود ولی خودش نمیخواست سرهنگ تمام بشه چون اگه سرهنگ تمام میشد اون وقت به جای گشت انظامی در شهر میبایست به یک شغل اداری مشغول میشد که یک جا نشستن با سلیقه دایی جور نبود! دلیل اینکه بهش لقب دایی داده بودن این بود که تکیه کلامش دایی جان بود و هر کیو میخواست صدا کنه بهش میگفت دایی جان! دایی یا همون شماره 3 شخصیت عجیبی داشت و اصلا تو رفتارش ثبات نداشت. بچه های دیگه که خیلی بیشتر از من با دایی مواجه شده بودن 2 دسته بودن؛ یک عده میگفتن دایی خیلی بامرام و بامعرفته و بعضی ها میگفتند خیلی عقده ای و نفهمه! در واقع اگه حالش خوب بود کلی به طرف حال میداد و اگه حالش خوب نبود دهن طرف رو صاف میکرد! ولی یک چیز رو همه در اون اتفاق نظر داشتن و اون هم یک قانون من درآوردی و در سطح جهان منحصر به فرد بود! این قانون من درآوردی این بود که برای گرفتن مرخصی، سرباز حتما باید گواهینامه موتور داشته باشه! حالا این که ربط مرخصی به گواهینامه موتور چیه چیزیه که جواب خاصی بهش نمیه داد چون اصلا ربطی به هم ندارن. ولی اینجا دایی چون زور داره و چون سمت و پست و مقام داره ما هم باید اطاعت کنیم! نه بازرسی به این تخلف آشکار دایی کاری داشت و نه حفاظت اطلاعات. همه چیز علیه سرباز بود. اون سواره بود و سربازها پیاده.

این قضیه گواهینامه موتور ربطی به مرخصی نداشت ولی دایی این کار رو بدون هدف انجام نمیداد. اگه از خودش میپرسیدی میگفت چون یک بار یک سرباز در ایام مرخصی با موتور تصادف کرده از اون روز به بعد همه سربازها باید گواهینامه موتور رو میکردن تا با مرخصیشون موافقت بشه! ولی این دلیل یک دروغ بود؛ هدف اصلی دایی این بود که بتونه موتورهای ناجا رو به سربازها غالب کنه! ناجا چندین موتور داشت که رو دست دایی باد کرده بود. قاعدتا این موتورهای ناجا باید در اختیار افسرهای وظیفه قرار میگرفت ولی فقط افسرهایی که گواهینامه موتور داشتند. مشکل دایی همین بود که افسر گواهینامه موتور دار پیدا نمیشد به خاطر همین شرط گواهینامه موتور رو برای مرخصی گذاشته بود. هر سربازی که میخواست بره مرخصی اگه گواهینامه موتور رو میکرد بعد از برگشت مرخصی باید موتور ناجا رو تحویل میگرفت. موتور ناجا هم واقعا مسئولیت رو بیشتر میکرد و نگهداریش کلی گرفتاری داشت. دایی زور داشت و زور میگفت. البته فقط قضیه گواهینامه موتور هم نبود و سرباز باید کتابچه دانستنیهای سرباز رو هم به همراه خود داشت که البته این چیز مهمی نبود.

دایی هر چی که بود من باید ازش مرخصی میگرفتم چون کنکور داشتم چاره ای نداشت جز اینکه موافقت کنه. قبلش یک کارتکس موتور آماده کردم که البته نه مهر داشت و نه امضا. برای آزمون گواهینامه موتور باید در ابتدا یک کارتکس میداشتم. با همون کارتکس ناقص رفتم دایی رو گیر آوردم و برگه مرخصی تایید شده توسط اخروی رو بهش نشون دادم. اول بهم گفت کتابچه دانستنیهای سربازت کو؟ من کتابچه رو بهش نشون دادم؛ کتاب رو بهش نشون دادم. دایی کتاب رو از دستم گرفت و شروع کرد از اون سوال کردن! 2-3 تا سوال از کتابچه پرسید که من نصفه و نیمه جواب دادم. سابقه نداشت از کسی سوال بپرسه ولی از من پرسید و مشخص بود اون روز بی حوصلست و میخواد قدرتنمایی کنه! بعد از اون هم رفت سراغ بحث شیرین گواهینامه! من هم همون کارتکس نصفه و نیمه رو بهش نشون دادم. نگاه کرد و گفت منو بازی میدی؟ کنکورت کی هست؟ من گفتم جمعه. 5 روز مرخصی بهم داد و زیر لب غر هم میزد. من برگه رو ازش گرفتم و بدون اینکه موقع خروج از کانکس، احترام نظامی بهش بذارم از اونجا رفتم بیرون و یک انتقام کوچولو ازش گرفتم. در مجموع دایی و امثال اون رو که از قدرت خودشون سوءاستفاده میکنند رو واگذار کردم به خدا.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

59.. برگه جریمه

روزهایی که آماده باش بودیم( به جیز عید نوروز) برای ما که سرباز بخش 2 بودیم خیلی خوب میشد. آماده باش فقط مربوط یه بخش 2 بود و بقیه بخشها آماده باش نداشتن. به خاطر همین روزهای آماده باش از بقیه بخشها میومدن کمکون. فرمانده های ما هم هوای ما رو داشتن و کارهای اصلی رو می سپردن به اونها تا به ما فشار نیاد! بعد از عید 2-3 روز آماده باش خورده بودیم؛ مثلا ولادت امام رضا یکی از این روزها بود. یا یک روزی پیکر شهید برونسی رو بعد از سالها پیدا کرده بودن و روز تشییعش ما در آماده باش بودیم که از نظر فشار کاری خیلی روز راحتی رو پشت سر گذاشتیم.

بخش 2 بخشی بود که به دلیل شلوغی کارهاش خیلی سخت تر از بخشهای دیگه بود. بعضی اوقات سربازهای بقیه بخشها رو برای تنبیه میاوردن بخش ما چند روز پست بدن و حالشون جا بیاد! حساب کنید کاری که ما هر روز داشتیم انجام میدادیم برای بقیه بخشها حکم تنبیه رو داشت!

یک خوبی مشهد این بود که فامیلهام اگه میومدن زیارت، ما اونجا همیدگه رو میدیدیم. تو مدتی که اونجا خدمت بودم چند تا از هم محلیهام رو هم اونجا دیدم. دو تا از دایی هام اومدن مشهد و همدیگه رو دیدیم و یک بار برادرم هم اومد مشهد.

بعضی از سربازها قبض جریمه داشتن و مجبور بودن که راننده ها رو جریمه کنند. این قبض جریمه ها چیزی جز دردسر نبودن. اول از همه این که شخص جریمه کننده زیاد فحش میخورد و چند بار هم سر همین جریمه ها کتک کاری شد! حتی بعضی ها که ظاهرشون نشون میداد باید متشخص باشن سر همین قضیه ها روی دوم خودشون رو نشون میدادن! حتی بعضی از پیرمردها و خانمها هم از این کارها میکردن! به هر حال این قبضها باید پر میشد و اگه یک سربازی تاخیر تو پر کردن قبضها داشت مواخذه میشد! یک بدبختی دیگه سربازها این بود که باید قبض جریمه کادریها رو هم پر میکردن! اون کادری میرفت تو کانکس زیر کولر مینشست و برگه های جریش پر میشد! البته این قبضها رو فقط به ستوان 3 و بالاتر میدادن و اونهایی که مثلا استوار بودن نمی تونستن قبض داشته باشن. من هم ستوان 3 بودم ولی گواهینامه نداشتم و خوشبختانه دچار پر کردن قبض جریمه نمیشدم. هر سرباز یا کادری که قبض جریمه داشت یک مهر هم داشت که روش کدی نوشته بود. از طریق این مهر که روی برگه های جریمه زده میشد مشخص میشد که هر قبض جریمه مال چه شخصیه. اگه تو برگه های جریمه اشتباهی شکل میگرفت مثلا پلاک رو اشتباهی می نوشتن حسابی برای اون نیرو دردسر ایجاد میشد. ولی بدترین اتفاق ممکن این بود که برگه جریمه گم بشه؛ مثل تمام لوازم نظامی که حفظ و نگهداریش بسیار بسیار مهمه قبضهای جریمه هم مسئولیت بسیار بالایی داشتن؛ اگه قبض جریمه گم میشد اون طرف باید میرفت دادگاه و بعدش زندان! من یه بار خودم شاهد بودم که یک سرباز قبض جریمش رو گم کرده بود و چنان 4 ستون بدنش میلرزید و عرق زده بود و رنگش زرد شده بود که انگار دارن جونش رو میگیرن. البته شانس آورد که قبضها رو پیدا کرد. حساب کنید اگه یک شخص این قبض جریمه رو پیدا میکرد میتونست راحت از اون سوء استفاده کنه. تنها خوبی قبض جریمه این بود که راننده ها ازت حساب میبردن.

من خودم همیشه یک کاغذ و یک خودکار تو دستم بود و با اینکه قبض جریمه نداشتم ولی همین کاغذ و خودکار حسابی راننده ها رو میترسوند. مثلا خیلی پیش اومد برام که یک ماشینی تخلفی کرده و من هم پلاکش رو یادداشت کردم. بعد راننده میومد ازم کلی عذرخواهی میکرد و من هم می بخشیدمش و شماره پلاکش رو خط میزدم! این شماره پلاکهایی که مینوشتم روی برگه هم در نهایت کار خاصی باهاش نمیکردم مگر اینکه واقعا یک نفر پررو بازی در می آورد یا از دستم فرار میکرد که اون موقع این شماره رو میدادم به یکی از بچه ها که قبض جریمه داشت و اون هم جریمش رو ثبت میکرد. البته وقتی من شماره میدادم اون سربازها یه خورده با اکراه قبول میکردن چون اگه من شماره رو اشتباه میزدم در واقع اونها بودن که مواخذه میشدن. روی قبض جریمه علاوه بر پلاک، نوع ماشین و رنگش هم باید مشخص میشد. البته رنگ و نوع ماشین احتیاج به جزئیات خاصی نداشت یعنی مثلا لازم نبود بنویسن پژو 206 یا پزو پارس فقط کافی بود بنویسیم پژو. یا مثلا رنگ بژ، کرمی و زرد همه شون زرد حساب میشدن. البته اگه جزئیات رو هم دقیق مینوشتن مشکلی پیش نمیومد. انواع جریمه راننده اینجوریه:

1.تسلیمی:
راننده وسیله ی متخلف درمحل حضورداشته ودراین حالت پلیس از راننده مدارک رانندگی را اخذ وپس ازپرکردن قبض اخطارراکه شامل مواردزیراست به وی تحویل می دهد :
الف)مشخصات راننده متخلف ومشخصات گواهینامه ((محل صدوروشماره گواهینامه))
ب)مشخصات وسیله نقلیه شامل،رنگ وشماره پلاک انتظامی
ج)نوع ومحل تخلف
د)تاریخ وزمان تخلف
ذ)مشخصات افسر مربوط با قید کد

2.الصاقی:
وسیله نقلیه بدون حضور راننده در محل تخلف متوقف شده است.دراین حالت قبض اخطار به مانندموارد فوق به جز((مشخصات راننده))تکمیل وکامل میگردد وبه وسیله نقلیه الصاق میشود

3.دوبرگی:
هنگامی که امکان متوقف کردن وسیله نقلیه امکان ندارد مانند عدم توجه راانده به فرمان پلیس،یادلایل دیگر،دراین صورت همانند روش بالا عمل نموده وفقط مشخصات راننده وگواهینامه درآن قید نمی شود وبرگه اخطار صادر می گردد

نکته:
درموردجرایم تسلیمی،اگرمتخلف ازگرفتن برگ اخطار سرباز زد اصطلاحا"به آن خودداری گفته و هر دو برگ تحویل اجراییت می شود.

دور حرم بیشتر جریمه ها مربوط به نداشتن کمربند و استفاده از موبایل میشد. قبض جریمه ها بعد از پرشدن به اجرائیات داده میشد و در اونجا در سیستم ثبت میشد. قبض های پر شده رو تحویل میدادن و قبضهای جدید رو دریافت میکردن.

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول

58.. حمل با جرثقیل

ساعت پست ما 6.5 صبح تا 1.5 بعد از ظهر بود و از 1.5 تا 4.5 استراحت داشتیم و بعدش دوباره از 4.5 بعدازظهر تا 9.5 شب که بعدها ساعت صبحها تا 2 بعدازظهر شد ولی ساعت استراحت ما هم از 2 تا 5 شد. این ساعت استراحت رو ما بعضی اوقات بر میشگتیم میدون راهنمایی و آسایشگاه استراحت میکردیم و بعضی اوقات هم میرفتیم هم دوروبر فلکه آب، کلانتری امام رضا و توی نمازخونه استراحت میکردیم. البته بعضی اوقات موقع استراحت ظهر اینقدر یه عده سر و صدا تو آسایشگاه یا نمازخونه بود که نمیشد درست و حسابی استراحت کرد!

یک روز غروب دور فلکه آب داشتم پست میدادم که ارشد میدون اومد بهم گفت تو رو میخوایم بفرستیم یک جای خوب! طبیعتا من هم از جاهای خوب استقبال میکردم ولی این احتمال رو هم میدادم که داره شوخی میکنه ولی این قضیه شوخی نبود. یک آقایی کنار ارشد بود و اونو بهم معرفی کرد که راننده خودروبر هستند! قضیه این بود که من باید میرفتم توی ماشین مینشستم و میرفتیم تو حوزه بخش 2 گشت میزدیم و ماشینهایی که زیر تابلوی توقف مطلقا ممنوع به همراه تابلوی حمل با جرثقیل، پارک کرده بودن رو با جرثقیل میبردیم به یک پارکینگ که با نیروی انتظامی قرارداد داشت! روز اول خیلی از نظر من عالی بود. به جای اینکه برم 5 ساعت بایستم توی ماشین نشسته بودم و داشتیم دور میزدیم. چی بهتر از این؟ بعد از اینکه ماشین رو از زیر تابلو میکشیدیم بیرون اون ماشینو میبردیم پارکینگ و برای هر ماشین قبض هم صادر میکردیم و توی قبض مشخصات ماشین رو باید مینوشتم و امضا میزدم. من کار خاصی نمیکردم و خود راننده تشخیص میداد که کدوم ماشین رو ببره پارکینگ. بعضی اوقات چند تا ماشین مختلف زیر تابلو بودن که این راننده اون ماشینی که مدل بالاتر بود رو میبرد پارکینگ. خود راننده بابت هر ماشینی که به پارکینگ میبرد کرایه حمل ماشین میگرفت ولی اگه تو مسیر خسارتی به ماشین وارد میشد باید خسارتو پرداخت میکرد. معمولا راننده ها از این که ماشین بیشتری ببرن پارکینگ استقبال میکردن چون کرایه بیشتری میگرفتن. من هم که همیشه ابتکار به خرج میدادم از بلندگوی خودرو استفاده میکردم و وقتی تو گشت زدن از فلکه آب رد میشدیم به بچه ها خسته نباشید میگفتم و یا اگه ماشینی مدل بالا بدجا پارک کرده بود میگفتم مثلا راننده بنز لگنت رو از اینجا بردار!

این وسط خود راننده هم از همه جا بی خبر وقتی میومد سراغ ماشینش و میدید که ماشینش نیست و دیگه چه حالی میشد و چه جوری ردی از ماشینش پیدا میکرد اصلا معلوم نبود ولی خیلی ضد حال میخورد. البته اگه قبل از ورود ماشین به پارکینگ، راننده سر میرسید ما طبق قانون موظف بودیم که ماشین رو به راننده پس بدیم و فقط جریمش کنیم. در مجموع این کار هم زیاد فحش برامون در پی داشت! و من هم اویل رازی بودم ولی بعدا دیگه حس کردم نامردیه و زیاد از همراهی با خودروبر استقبال نمیکردم.

یک روز چهارشنبه صبح در حال پست دادن بودم که فرمانده اخروی با ماشین اومد و گفت چرا اینجایی؟ من گفتم مگه قرار بود جای دیگه باشم؟ اون هم گفت چهارشنبه صبح کلاس عقیدتیه و باید شرکت کنی. من تا به حال چنین چیزی رو نشنیده بودم. به هر حال برگشتم میدون راهنمایی و نمازخونه اونجا کلاس برگذار شد که به زیارت عاشورا و یک سخنرانی کوتاه گذشت. ولی مهمترین بخش قضیه حضور و غیاب بود که باید اسم خودمون رو به عنوان حاضر در کلاس اعلام میکردیم و اگه کسی غایب بود به ازای هر غیبت اضافه خدمت میخورد. صبحانه روزهای چهارشنبه عدسی بود و بعد اون هم میرفتیم کلاس عقیدتی.

هر شب قبل از خاموشی آمار شب میگرفتن و اگه کسی غیبت داشت حسابی باهاش برخورد میکردن. هیچ کس حق نداشت که شب جای دیگه ای جز آسایشگاه باشه(به جز سربازهای مشهدی و سربازهای مستقر در کانکس). مثلا بعضی اوقات خانواده سربازها میومدن مشهد و مثلا میرفتن هتل؛ سرباز حق نداشت بره پیش خانوادش در هتل شب بمونه مگر اینکه صبحش اجازه میگرفت که شاید اونها هم قبول میکردن.

و ام بشنوید از یک سربازی که خدمتش 3-4 سال طول کشیده بود و هنوز هم باید میموند. این سرباز چند بار از خدمت فرار کرده و دچار نهستی شد و بعد از مدتی غیبت برگشت خدمت و بابات هر فرار هم کلی اضافه خدمت خورده بود. آخه آدم عاقل؛ 18 ماه خدمتت رو انجام بده کلکش کنده بشه دیگه. این که هر دفعه غیبت کنی و هی اضاف بخوری که کار خودت سخت میشه!

قسمت بعد

قسمت قبل

قسمت اول